Nick Drake
| Nick Drake | |
|---|---|
| Naskonomo | Nicholas Rodney Drake |
| Naskiĝo | 19-an de junio 1948 en Jangono, Regiono Jangono |
| Morto | 25-an de novembro 1974 (26-jaraĝa) en Tanworth-in-Arden |
| Ĝenroj | popola muziko • baroka popmuziko • nuntempa folklora muziko |
| Retejo | www |
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | Nicholas Rodney Drake |
| Mortokialo | trodozo |
| Tombo | Warwickshire |
| Lingvoj | angla |
| Ŝtataneco | Unuiĝinta Reĝlando (Britio) |
| Alma mater | Kolegio Fitzwilliam • Marlborough College • Eagle House School |
| Familio | |
| Patrino | Molly Drake |
| Frat(in)o | Gabrielle Drake |
| Okupo | |
| Okupo | kantaŭtoro • kantoverkisto • gitaristo • komponisto • kantisto |
| TTT | |
| Retejo | http://www.brytermusic.com/ |
Nicholas Rodney DRAKE (la 19-an de junio 1948 - la 25-an de novembro 1974) estis brita kantisto, poeto, pianisto kaj gitaristo. Drake estis konata pro sia mola kaj melankolia muzika stilo kaj sia unika fingropiktekniko sur la gitaro.
Dum lia mallonga kariero, kiu daŭris ses jarojn (1968-1974), Drake publikigis tri albumojn, kiuj ne estis tre popularaj tiutempe. Tiu manko de sukceso estis inter la faktoroj kiuj verŝajne kondukis lin suferi de klinika depresio. Tamen, ekde lia morto en 1974, nur 26 jaraĝa, lia muzika verkaro akiris estimindan statuson kaj renovigis intereson inter multaj aŭskultantoj kaj muzikistoj kiuj konsideras ĝin fonto de inspiro.
Vivo[redakti | redakti fonton]
Drake naskiĝis en 1948 en Jangono, Birmo. Lia patro Rodney, kiu estis inĝeniero, vojaĝis en la 1930-aj jaroj por labori en Birmo en brita firmao kiu komercis pri la lignoindustrio. Tie li renkontis la kantiston Mary Lloyd ("Molly" laŭ ŝia kromnomo). Ili havis du infanojn - Nick kaj unuenaskita filino nomita Gabriel, aktorino kaj televida personulo, kiuj multe kontribuis al la reklamado kaj merkatigo de la muzika verkaro de Nick post lia morto en 1974.
En 1950 la familio translokiĝis al Barato, sed jaron poste revenis al Anglio. En 1952 ili decidis ekloĝi en malgranda vilaĝo nomita Tanworth-in-Arden en Warwickshire.
Nick kaj Gabriel absorbis la amon por muziko de iliaj gepatroj ekde juna aĝo, precipe de Molly, kiu estis kantisto kaj ludis pianon.
En 1957, naŭjaraĝa, Drake estis sendita por ekzameni privatlernejon en Berkshire Distrikto, kie li elstaris je sporto. Dum liaj studoj, Drake aliĝis al la lerneja koruso. En 1961, post kvin jaroj en la lernejo, Drake komencis studi en "Marlborough College", prestiĝa publika lernejo, kie lia avo kaj patro studis antaŭ li.
Li estis tre soleca knabo. Li kutimis marŝi sur la plaĝo proksime de sia loĝloko. Kvankam li estis elstara atleto kaj studento, tamen tra la jaroj forlasis siajn studojn en favoro de muziko, kaj muzikon en favoro de malĝojo kaj melankolio. Nick lernis ludi plurajn instrumentojn, inkluzive de saksofono, klarneto kaj piano. En 1965, li aĉetis gitaron por 13 pundoj kaj ĉar li ne povis trovi taŭgan muzikinstruiston, li lernis ludi ĝin memstare. 18-jaraĝa, Drake komencis ludi gitaron regule.
Studado kaj sukceso[redakti | redakti fonton]
Studante por bakalaŭro en angla literaturo en la kembriĝa universitato, Drake komencis prezenti en lokaj kluboj kaj kafejoj kun originaj kantoj kiujn li verkis inspiritaj fare de liaj favoratpoetoj, William Blake kaj W. H. Auden, kaj gvidaj folk-rokaj artistoj kiel ekzemple Bob Dylan. Post nelonge, Drake komencis perfektigi lian unikan akustikgitaran ludteknikon. Tamen, kiel ĝenerala regulo, liaj prezentadoj, antaŭ limigita publiko, kutime ne vekis multe da entuziasmo.
En decembro 1967, Drake prezentis ĉe la "Roundhouse" halo en Londono. La koncerto estis partoprenita fare de Ashley Hutchings, la basludanto de Fairport Convention, kiu estis imponita de la kapabloj de Drake kaj prezentis lin al Joe Boyd, fama muzikproduktisto, kiu tra la jaroj laboris kun Fairport Convention kaj aliaj grupoj kiel ekzemple Pink Floyd kaj R.E.M. [1]. En 1968, Drake subskribis kontrakton por surbendigi tri albumojn kun la diskeldonejo Island Records. Post la subskribo, Drake komencis labori pri sia debutalbumo.
Unua albumo - Five Leaves Left[redakti | redakti fonton]
La 1-an de septembro 1969, 21-jaraĝa, Drake publikigis sian unuan albumon Five Leaves Left (Kvin folioj restis), kiu estis karakterizita per mola folk-roka stilo [2]. Drake ludis kelkajn el la kantoj de la albumo kun la Fairport Convention-grupo. La origino de la nomo de la albumo estas neklara. Laŭ unu opinio, la nomo estas prenita de la nombro da O. Henry La Lasta Folio, kiu temas pri knabino, kiu havas mortigan pulminflamon, kaj kredas ke kiam ĉiuj folioj falas de la arbo antaŭ ŝia hospitalfenestro, ŝi mortos. Post kiam restas kvin folioj sur la arbo ŝi diras ke "post kvin tagoj mi ne estos ĉi tie". Post la morto de Drake, la nomo de la albumo akiris alian signifon. Li mortis 5 jarojn post kiam tiu albumo estis publikigita.
Laŭ alia teorio, la nomo de la albumo estas prenita de adreso kiu aperas sur papero por ruli cigaredojn, indikante ke restas nur kvin pliaj paperoj por ruliĝi. La albumo ne ĝuis grandan sukceson. Post lia publikigo, Drake translokiĝis al Londono kaj komencis labori pri lia venonta albumo. Li malofte prezentis vivajn prezentojn ĉar li asertis ke tiuj kaŭzas al li suferon.
Dua albumo - Bryter Layter[redakti | redakti fonton]
La 1-an de novembro 1970, post naŭ monatoj da registrado, la dua albumo de Drake, Bryter Layter, estis publikigita, kiu estis karakterizita per pli ritma kaj ĵaza stilo kaj estis muzike pli riĉa ol ĝia antaŭulo [3]. Kelkaj el la kantoj uzas, pianon kaj blovinstrumentojn. Simila al lia unua albumo, ĉi tiu albumo ankaŭ estis produktita fare de Boyd kun la helpo de Fairport Convention kaj aliaj muzikistoj kiuj partoprenis en ĝi, kiel ekzemple John Kyle, la fondinto de The Velvet Underground, kiu produktis unu el la elstaraj kantoj en la albumo, Norda Ĉielo [4].
Post kiam tiu albumo ankaŭ estis komerca fiasko (nur proksimume 4,000 ekzempleroj estis venditaj), Drake sinkis en nigran galon. Boyd translokiĝis al Los-Anĝeleso kaj komencis labori en kino, dum Drake, kiu forlasis liajn universitatajn studojn, iris al Francio por mallonga periodo. Drake revenis al Anglio kaj enloĝiĝis en la domon de liaj gepatroj. Dum tiu ĉi periodo li komencis psikoterapion, prenis kontraŭdepresiajn pilolojn kaj pasigis multajn horojn hejme.
La lasta albumo - Pink Moon[redakti | redakti fonton]
La 25-an de februaro 1972, Drake publikigis sian trian kaj finan studialbumon, Pink Moon. La albumo estis surbendigita en kelkaj tagoj kaj inkluzivis 11 mallongajn kantojn (kun sumlongo de proksimume 28 minutoj). Male al lia dua albumo, tiu albumo estis karakterizita per melankolia atmosfero. La plej multaj el la kantoj estis surbendigitaj fare de Drake ludanta akustikan gitaron sen iu muzika akompano kaj en la ĉeesto de la registradteknikisto John Wood, kiu ankaŭ laboris kun li pri liaj du antaŭaj albumoj (poste piana trako estis aldonita al la temkanto de la albumo). Kvankam la albumo gajnis la simpation de kritikistoj kaj poste estis konsiderita lia plej sukcesa laboraĵo, tamen ĝi malsukcesis komerce.
Lastaj jaroj kaj morto[redakti | redakti fonton]
Post la publikigo de lia tria albumo kaj pro ĝia komerca fiasko (simila al liaj antaŭaj albumoj), Drake decidis ĉesi surbendigi novajn kantojn. Li forlasis Londonon kaj revenis al la domo de liaj gepatroj, kie li izoliĝis kaj havis malmulte da komunikado kun la ekstera mondo. En 1974, sekve de plimalboniĝo de lia kondiĉo, Drake estis akceptis en psikiatrian hospitalon dum proksimume kvin semajnoj.
La 25-an de novembro 1974, la patrino de Drake eniris lian ĉambron kaj trovis lin senviva. Dum li estis tie, la Brandenburgoj de Bach estis luditaj sur la gramofono. Ĉe lia kapo estas la libro de Camus La Mito de Sizifo.
La krimpatologo difinis lian morton kiel rezulton de superdozo de kontraŭdepresiaj piloloj, kaj determinis la mortokaŭzon kiel sinmortigon, sed ekzistas kredo ke tio estis akcidento kaj neplanita morto. Li estis entombigita en malgranda vilaĝo proksime de la grandurbo de Birmingham en Anglio. Sur lia tomboŝtono estis gravuritaj la vortoj de la kanto "From The Morning" kiu sigelas lian lastan albumon - Now we rise/ And we are everywhere (Nun ni leviĝas/Kaj ni estas ĉie).
Drake postlasis preskaŭ neniujn leterojn, ne ekzistas fotografia registro de liaj prezentoj kaj dim lia vivo li sukcesis doni nur unu organizitan gazetaran intervjuon.
Heredaĵo[redakti | redakti fonton]
La 9-an de marto 1979, kompendio nomata "Fruit Tree" estis eldonita, kiu kolektis la kantojn de Drake kaj ankaŭ inkluzivis aliajn kantojn kiuj ne estis inkluzivitaj en la albumoj. Tra la jaroj, pluraj aliaj kunverkaĵoj estis eldonitaj, kiel ekzemple "Heaven in a Wild Flower" en 1985 kaj "Way to Blue" en 1994.
En 1997, biografio de Drake estis publikigita por la unua fojo, verkita fare de Patrick Humphreys.
En 1999, la dua albumo de Drake, "Bryter Layter", atingis la unuan lokon en la listo "100 Best Alternative Albums of All Time" de la gazeto The Guardian [5].
En 2000, dokumenta filmo pri lia vivo estis publikigita.
En 2003, ĉiuj tri el liaj albumoj de Drake estis inkluzivitaj en la listo "500 Greatest Albums of All Time" de la revuo Rolling Stone. "Five Leaves Left" pintis je numero 280, "Bryter Layter" pintis je numero 245 kaj "Pink Moon" pintis je numero 320 [6].
En 2009, Drake atingis la trian lokon en enketo de la muzikrevuo "Q" inter multaj muzikistoj koncerne la demandon de "kio estas via ĉefa fonto de influo kaj inspiro". Inter tiuj muzikistoj povas esti nomita Michael Stipe, ĉefkantisto de la grupo R.E.M., Richard Ashcroft, ĉefkantisto de The Verve, Elton John, Jackson Browne kaj aliaj. En la sama jaro, kolekto de reludversioj de la kantoj de Drake estis publikigita.
Personeco kaj muzika stilo[redakti | redakti fonton]
Drake estis tre introvertita personeco kaj kiel tia malofte intervjuita kaj prezenti. Sekve, ekzistas neniu registrita filmaĵo de liaj prezentoj kaj nur unu intervjuo kun li estis publikigita dum lia vivdaŭro. Pro lia embarasita naturo, Drake evitis vidan kontakton kun la spektantaro dum liaj prezentoj. Koncerne lian personecon kaj la cirkonstancojn de lia tragedia vivo, la radiodissendanto kaj kultura preleganto Boaz Cohen skribis pri li:
Drake, la artisto de malĝojo, la viro, kiu distilis la esencon de la angla melankolio en mallongajn kantojn kaj verkis geniajn verkojn en sia kompleksa simpleco, apartenas al la malbenitaj kreintoj, kiuj dum sia vivo ne ricevis la aprezon, kiun ili meritis. Franz Kafka volis bruligi siajn skribaĵojn pro malespero. Van Gogh neniam vendis pentraĵon dum lia vivo. Eĉ Bach estis dum jaroj etikedita kiel nur talenta muzikisto. Kaj Drake, en sia vivo, gajnis nek famon, nek grandan monon kaj nek adoron de la amasoj, kiel aliaj, kiuj mortis en frua aĝo (Jimi Hendrix, Jim Morrison, Mike Burnett, Janis Joplin, Tim Buckley, Kurt Cobain). Kelkfoje estas malfacile por mi decidi, kio estas pli malĝoja, lia vivorakonto aŭ liaj kantoj.
Multaj el la kantoj de Drake traktas rolulojn vivantajn ĉe la randoj de socio, sen potenco aŭ influo. Kelkaj el liaj kantoj estas verkitaj en la unua persono kaj montras la interspacon inter Drake kaj lia socia medio.
Diskografio[redakti | redakti fonton]
Studiaj albumoj[redakti | redakti fonton]
- Five Leaves Left (1969)
- Bryter Layter (1970)
- Pink Moon (1972)
Aldonaj albumoj[redakti | redakti fonton]
- Time of No Reply (1987)- alternativaj versioj de elstaraj kantoj de liaj diskoj
- Way to Blue: An Introduction to Nick Drake (1999) - albumo de la "plej sukcesoj" kunmetita por kapitaligi sur la sukceso de la anonco kaj fariĝis oro-albumo en Britio
- Made to Love Magic (2004) - kolekto de alternativaj versioj
- Family Tree (2007) - nepublikigitaj registradoj, hejmaj registraĵoj, inkluzive de du kantoj de lia patrino, Molly Drake
- John Peel Sessions (2015)- registraĵoj de la du fojojn John Peel gastigis Drake en sia spektaklo ĉe BBC
Referencoj[redakti | redakti fonton]
- ↑ Paphides, Peter, "Stranger to the world", The Observer, 25 April 2004. (en-GB)
- ↑ Boyd (2006), p. 192.
- ↑ Holden, Stephen, "Pop and Jazz Guide", The New York Times, 1987-02-06. (en-US)
- ↑ Sandall, Robert, "Brighter very much later", The Telegraph, 20 May 2004.
- ↑ Alternative Top 100 Albums Ever, rocklistmusic.co.uk (This list appeared in the Guardian Friday Review on 29th January 1999)
- ↑ Greatest Albums of All Time, rollingstone.com, May 31, 2012
Literaturo[redakti | redakti fonton]
- Patrick Humphries, Nick Drake: The Biography, Bloomsbury USA (1997)
Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]
- Bryter Muziko: La heredaĵo de Nick Drake
- Gabrielle Drake (la fratino de Nick) intervjuita ĉe BBC Radio (2005)
- "Three Records From Sundown" (Tri Rekordoj De Sundown) - dokumentario de Charles Maynes kun intervjuoj de Joe Boyd - tra 99% Nevidebla (la 18an de novembro 2014)