Pinikolo

Kiel legi la taksonomion Pinikolo
Pinikolo, masklo Pinikolo, ino
Biologia klasado
Regno: Animaloj Animalia Filumo: Ĥorduloj Chordata Klaso: Birdoj Aves Ordo: Paseroformaj Passeriformes Familio: Fringedoj Fringillidae Genro: Pinicola Specio: 'P. enucleator'
Dunomo
Pinicola enucleator (Linnaeus, 1758)
Konserva statuso
Konserva statuso: Malplej zorgiga
Reprodukta teritorio  Ĉiujare prezencoj  Vintrejoj Reprodukta teritorio  Ĉiujare prezencoj  Vintrejoj
Aliaj Vikimediaj projektoj

La Pinikolo, Pinulo aŭ Pina dikbekulo (Pinicola enucleator) estas granda membro de la genro de Pinikoloj en la familio de Fringedoj. Ĝi troviĝas en arbaroj de koniferoj tra Alasko, la okcidentaj montoj de Usono, Kanado, kaj en subarkta Fenoskandio kaj Siberio. Tiu specio estas tre rara vaganto en moderklimata Eŭropo; en Germanio ekzemple ne pli da 4 individuoj kaj ofte neniu estis vidataj ĉiujare ekde 1980.

Aspekto kaj ekologio

• 
  Ina plenkreskulo
• 
  Maskla nematurulo
• 
  Fronta vidaĵo de ino, notu la forkoforman voston, Parko Gatineau Park, Kebekio
• 
  Pinicola enucleator

Plenkreskuloj havas longan forkoforman nigran voston, nigrajn flugilojn kun du blankaj flugilstrioj kaj grandan fortikan malhelgrizan bekon kun la supra makzelo iom hokeca pinte kvazaŭ psitakece. Masklaj plenkreskuloj havas rozruĝajn kapon (kun malhelbruna traokula strio), bruston, dorson (iom brune strieca) kaj ĉefe pugon. Inaj plenkreskuloj estas olivecflavecaj kape (kun helbruna makuleto subokula) kaj puge kaj grizaj en dorso kaj subaj partoj. Junuloj havas malpli kontrastan plumaron ĝenerale kaj aspektas lanuga kiam venas plumoŝanĝo al kolora kapoplumaro.

Ties voĉo estas geografie varia, kaj inkludas fajfan pui pui pui aŭ ĉii-vli. La kanto estas mallonga muzikeca trilado.

La reprodukta habitato de la Pinikolo estas arbaroj de koniferoj. Ili nestumas sur horizontala branĉo aŭ sur forko de konifero. Tiu specio estas de konstante loĝantaj birdoj tra plej parto de sia teritorio; en la pleja nordo aŭ kiam manĝo malabundas, ili povas migri suden.

La Pinikolo manĝas en arboj kaj arbustoj. Ili mangcas ĉefe semojn, burĝonojn, berojn kaj insektojn. For de la reprodukta sezono, ili ofte manĝas are.

Sistematiko kaj evoluo

La Pinikolo, kun sia parenco de Himalajo nome la Ruĝkapa pinikolo (P. subhimachala), reprezentas antikvan diverĝon el sama stirpo kiu estigis ankaŭ la verajn pirolojn (Pyrrhula). La stirpo Pinicola diverĝis el siaj parencoj eble antaŭ dekduo da milionoj da jaroj, dum la Klarendoniano.

Samtempe komencis la evolua radiado de Pyrrhula tra Eŭrazio kaj la etendo tra la Holarkto de la tre proksime rilataj Leucosticte kaj ties parencoj. Tiuj genroj evoluis en la interno de Azio, kaj tiele eble la origina Pinicola estis jam birdo de koniferejo vivanta norde de Himalajo. La separo de la modernaj specioj eble estis rezulto de klimata ŝanĝo kiu dispelis la habitaton de Pinicola al subarktaj regionoj de norda kaj subalpa Himalajo. Eble la prauloj de la nordamerikaj Pinikoloj estis ventopelitaj individuoj kiuj alvenis tra norda Pacifiko, ĉar Beringio estis ĝenerale submerĝita en la Fina Mioceno.

Literaturo

• Arnaiz-Villena, A.; Guillén, J.; Ruiz-del-Valle, V.; Lowy, E.; Zamora, J.; Varela, P.; Stefani, D. & Allende, L.M. (2001): Phylogeography of crossbills, bullfinches, grosbeaks, and rosefinches. Cellular and Molecular Life Sciences 58(8): 1159–1166. COI:10.1007/PL00000930 PDF plena teksto
• BirdLife International (BLI) (2008). Pinicola enucleator. En: IUCN 2008. IUCN Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Elŝutita en 4a Majo 2009.
• Marten, Jill A. & Johnson, Ned K. (1986): Genetic relationships of North American cardueline finches. Condor 88(4): 409-420. DjVu fulltext Arkivigite je 2012-07-28 per la retarkivo Wayback Machine PDF plena teksto Arkivigite je 2012-02-11 per la retarkivo Wayback Machine
• Töpfer, Till (2007): Nachweise seltener Vogeltaxa (Aves) in Sachsen aus der ornithologischen Sammlung des Museums für Tierkunde Dresden [Records of rare bird taxa (Aves) in Saxony from the ornithological collection of the Zoological Museum Dresden]. Faunistische Abhandlungen 26(3): 63-101 [Germane kun angla resumo]. PDF plena teksto

Libroj

• Adkisson, C. S. 1999. Pine Grosbeak (Pinicola enucleator). In The Birds of North America, No. 456 (A. Poole and F. Gill, eds.). The Birds of North America, Inc., Philadelphia, PA.

Tezoj

• Adkisson CS. Ph.D. (1972). AN ANALYSIS OF MORPHOLOGICAL AND VOCAL GEOGRAPHIC VARIATION IN NORTH AMERICAN PINE GROSBEAKS, PINICOLA ENUCLEATOR (AVES). University of Michigan, United States—Michigan.

Artikoloj

• Adkisson CS. (1977). Morphological Variation in North American Pine Grosbeaks. Wilson Bulletin. vol 89, no 3. p. 380-395.
• Adkisson CS. (1981). Geographic Variation in Vocalizations and Evolution of North American Pine Grosbeaks Pinicola-Enucleator. Condor. vol 83, no 4. p. 277-288.
• Arnaiz-Villena A, Guillen J, Ruiz-de-Valle V, Lowy E, Zamora J, Varela P, Stefani D & Allende LM. (2001). Phylogeography of crossbills, bullfinches, grosbeaks, and rosefinches. Cell Mol Life Sci. vol 58, no 8. p. 1159-1166.
• Babenko VG & Redkin YA. (1999). Ornithogeographical characteristics of the Low Amur basin. Zool Zhurnal. vol 78, no 3. p. 398-408.
• Boev Z. (1999). Earliest finds of crossbills (genus Loxia) (Aves: Fringillidae) from Varshets (NW Bulgaria). Geologica Balcanica. vol 29, no 3-4. p. 51-57.
• Brotons L, Monkkonen M, Huhta E, Nikula A & Rajasarkka A. (2003). Effects of landscape structure and forest reserve location on old-growth forest bird species in Northern Finland. Landscape Ecology. vol 18, no 4. p. 377-393.
• Davies C & Sharrock JTR. (2000). The European Bird Report: Passerines. British Birds. vol 93, no 9. p. 415-427.
• Desgranges JL & Rondeau G. (1995). CHANGES IN THE BIRD COMMUNITIES OF A BALSAM FIR WHITE BIRCH FOREST FOLLOWING AN INSECT PEST EPIDEMIC. For Chron. vol 71, no 2. p. 201-210.
• Dunn EH. (1989). Are Pine Grosbeaks Increasing at Bird Feeders in Ontario Canada. Ontario Birds. vol 7, no 3. p. 87-91.
• Fuiimaki Y, Toda A & Yoshida S. (1979). Rosy Finch Leucosticte-Arctoa New-Record and Pine Grosbeak Pinicola-Enucleator New-Record from Hidaka Mountains Central Hokkaido Japan. Journal of the Yamashina Institute for Ornithology. vol 11, no 1. p. 67-69.
• Groth, J. G. 1994. A mitochondrial cytochrome b phylogeny of cardueline finches. Journal für Ornithologie, 135: 31.
• Groth, J. G. 1998. Molecular phylogeny of the cardueline finches and Hawaiian honeycreepers. Ostrich, 69: 401.
• Kinch B. (2006). Northern Shrike preys on Pine Grosbeak. Ontario Birds. vol 24, no 3. p. 160-161.
• Koenig WD & Knops JMH. (2001). Seed-crop size and eruptions of North American boreal seed-eating birds. Journal of Animal Ecology. vol 70, no 4. p. 609-620.
• Mikaelian I, Ley DH, Claveau R, Lemieŭ M & Berube J-P. (2001). Mycoplasmosis in evening and pine grosbeaks with conjunctivitis in Quebec. Journal of Wildlife Diseases. vol 37, no 4. p. 826-830.
• Mills A. (1986). Correlations among Winter Finch Numbers at Ottawa Canada 1958-1983. Ontario Birds. vol 4, no 1. p. 30-32.
• Peck MK, Coady G, Binsfeld G & Konze KR. (2004). First documented nest record of Pine Grosbeak in Ontario. Ontario Birds. vol 22, no 1. p. 2-8.
• Pittaway R. (1989). Pine Grosbeaks Using Bird Feeders. Ontario Birds. vol 7, no 2. p. 65-67
• Pittaway R. (1998). Two song types of the pine grosbeak. Ontario Birds. vol 16, no 1. p. 38-39
• Pruitt WO, Jr. (2005). Why and how to study a snowcover. Canadian Field Naturalist. vol 119, no 1. p. 118-128.
• Pulliainen E. (1979). On the Breeding of the Pine Grosbeak Pinicola-Enucleator in Northeastern Finland. Ornis Fennica. vol 56, no 4. p. 156-162.
• Pulliainen E, Saari L & Tunkkari P. (2002). Life strategy of Finnish pine grosbeaks Pinicola enucleator. Aquilo Ser Zoologica. vol 30, p. 83-96.
• Spicer GS. (1978). A New Species and Several New Host Records of Avian Nasal Mites Acarina Rhinonyssinae Turbinoptinae. Journal of Parasitology. vol 64, no 5. p. 891-894.
• Stephen LJ & Walley WJ. (2000). Alcohol intoxication contributing to mortality in Bohemian Waxwings and a Pine Grosbeak. Blue Jay. vol 58, no 1. p. 33-35.
• Stradi R, Celentano G & Nava D. (1995). Separation and identification of carotenoids in bird's plumage by high-performance liquid chromatography-diode-array detection. Journal of Chromatography B Biomedical Applications. vol 670, no 2. p. 337-348.
• Stradi R, Celentano G & Nava D. (1995). SEPARATION AND IDENTIFICATION OF CAROTENOIDS IN BIRDS PLUMAGE BY HIGH-PERFORMANCE LIQUID-CHROMATOGRAPHY DIODE-ARRAY DETECTION. J Chromatogr B-Biomed Appl. vol 670, no 2. p. 337-348.
• Stradi R, Pini E & Celentano G. (2001). Carotenoids in bird plumage: the complement of red pigments in the plumage of wild and captive bullfinch (Pyrrhula pyrrhula). Comp Biochem Physiol B-Biochem Mol Biol. vol 128, no 3. p. 529-535.
• Stradi R, Rossi E, Celentano G & Bellardi B. (1996). Carotenoids in bird plumage: The pattern in three Loxia species and in Pinicola enucleator. Comparative Biochemistry & Physiology B. vol 113, no 2. p. 427-432.
• Svingen D & Rogers TH. (1994). Winter Season: December 1, 1993 - February 28, 1994: Idaho/Western Montana Region. National Audubon Society Field Notes. vol 48, no 2. p. 228-229
• Taylor P. (1979). Interspecific Vocal Mimicry by Pine Grosbeaks Pinicola-Enucleator. Canadian Field Naturalist. vol 93, no 4. p. 436-437.
• Taylor P. (1996). Winter songs of the Pine Grosbeak. Blue Jay. vol 54, no 2. p. 82-84.
• Topp CM. (2004). EPSCoR graduate fellowship phase I, Alaska genomic diversity (2003-2004). Arctic Science Conference Abstracts. vol 55, no September 29.
• Virkkala R. (1987). Effects of Forest Management on Birds Breeding in Northern Finland. Annales Zoologici Fennici. vol 24, no 4. p. 281-294.
• Virkkala R. (1991). Population Trends of Forest Birds in a Finnish Lapland Landscape of Large Habitat Blocks Consequences of Stochastic Environmental Variation or Regional Habitat Alteration. Biological Conservation. vol 56, no 2. p. 223-240.
• Wolfe DFG. (1996). Opportunistic winter water acquisition by Pine Grosbeaks. Wilson Bulletin. vol 108, no 1. p. 186-187.

Eksteraj ligiloj

• Filmetoj de Pinikolo ĉe Internet Bird Collection
• Pinikolo - Pinicola enucleator - USGS Patuxent Bird Identification InfoCenter
• Pinikolo, Informaro kaj fotoj - Suddakotaj Birdoj kaj Birdumo
• Speciinformaro de la Pinikolo - Laboratorio Cornell de Ornitologio
• Fotaro de Pinikolo VIREO