Dmitrij Liĥaĉov

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Dmitrij Liĥaĉov
Persona informo
Дмитрий Сергеевич Лихачёв
Naskiĝo 15-an de novembro 1906 (1906-11-15)
en Sankt-Peterburgo
Morto 30-an de septembro 1999 (1999-09-30) (92-jaraĝa)
en Sankt-Peterburgo
Tombo Cemetery in Komarovo vd
Etno Rusoj vd
Lingvoj rusa vd
Ŝtataneco Rusia Imperio • Rusia Soveta Federacia Socialisma Respubliko • Sovetunio • Rusio vd
Alma mater School No232 • Karl May School • Q19916549 • Sankt-Peterburga Ŝtata Universitato vd
Subskribo Dmitrij Liĥaĉov
Familio
Infanoj Vera Likhachyova vd
Profesio
Okupo lingvisto • historiisto • tradukisto • literaturhistoriisto • verkisto • universitata instruisto vd
Laborkampo filologio • kulturologio • historio de arto • lingvoscienco • bildartohistorio vd
Doktoreca konsilisto Dmytro Abramovych • Varvara Adrionova-Peretz vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Dmitrij Sergejevich Liĥaĉov (ruse Дмитрий Сергеевич Лихачёв, ankaŭ Dmitri Liĥaĉev aŭ Liĥaĉov; 28a novembro, 1906, Sankt-Peterburgo - 30a septembro, 1999 en Sankt-Peterburgo) estis elstara sovetia kaj rusa filologo, akademiulo, kiu estis konsiderata kiel la monda plej granda eksperto en malnov-rusa lingvo kaj literaturo. Li estis honorita kiel "la lasta el aĝaj Peterburganoj", "defendanto de nacia kulturo", kaj "Rusia konscienco".

Vivo kaj kariero[redakti | redakti fonton]

La persono de Dmitrij Lihaĉov estas simbola por rusa kulturo de la 20-a jarcento. Li estis intelektulo kiu postvivis sovetian labortendaron; unu el la plej elstaraj sciencistoj de Rusio kaj fama publika figuro, kiu sukcesis konservi siajn moralajn valorojn kaj animforton dum la tuta sia vivo.

Dmitrij Liĥaĉov naskiĝis en Sankt-Peterburgo. De lia frua infanaĝo, li pasie interesiĝis pri literaturo, kvankam liaj gepatroj ne aprobis tiun intereson. En 1923, nur 16 jarojn aĝa, Liĥaĉov eniris la Leningradan Ŝtatan Universitaton en la Fakultaton de Lingvistiko kaj Literaturo. Li studis roman-ĝermanajn kaj slav-rusajn sekciojn en la sama tempo, entreprenante du diplomojn. En la universitato, juna Liĥaĉov renkontis multajn elstarajn sciencistojn kaj evoluigis sian propran pensmanieron. En 1928, ĉe la fino de siaj studoj, Liĥaĉov estis arestita kaj akuzita pri membreco en la studenta klubo "Kosma Akademio de Scienco", kiu estis simple luda nomo por la grupo de similpensantaj gejunuloj. Nelonge antaŭ lia aresto, Dmitrij Liĥaĉov prezentis mallongan raporton, en kiu, kaj ŝerce kaj serioze, li asertis, ke la novaj literumaj reguloj estis "demonaj" kaj pli malbonaj ol la antaŭaj. Tiu dokumento estis utiligita kiel pruvo de liaj "kontraŭrevoluciaj" ideoj. Post naŭ monatoj en malliberejo, la juna sciencisto estis kontraŭleĝe ekzilita sen juĝo kaj pasis kvin jarojn en la plej granda labortendaro de Sovetunio, kiu troviĝis sur la Solovecaj insuloj.

Ĉe la tendaro, laborego, malbonaj vivkondiĉoj kaj malsano dramece difektis la sanon de Liĥaĉov, sed almenaŭ li pluvivis. Sur la Solovecaj insuloj li renkontis kaj ekzilitajn rusajn intelektulojn kaj realajn krimulojn, kiuj hazarde ŝparis lian vivon. Kiel Dmitry Liĥaĉov multajn jarojn poste diris, "Ĉe la Solovki mi komprenis ke ĉiu persono estas persono."

Dume pri la insuloj, por iu tempodaŭro Dmitrij Liĥaĉov laboris kiel membro de la Krimsciencista Kabineto, organizante laborkolonion por adoleskantoj kaj konservante ilin por morto kaŭzita de malsato, medikamentoj kaj malvarmo. De 1931, Liĥaĉov estis laboristo en la konstruado de la Kanalo Blanka Maro-Balta Maro ĝis sia liberigo.

La unua scienca artikolo de Dmitrij Liĥaĉov, "Kartludoj de Krimuloj", estis verkita en la tendaro. Li mem ne ludis kartojn, sed estis fervora observanto. Li ankaŭ kolektis multe da materialo pri la lingvoj de ŝtelistoj kaj poste publikigis artikolojn kaj libron pri ŝtelista slango kaj doganoj. Estinte resendita al Leningrado (nun denove Sankt-Peterburgo), Liĥaĉov funkciis dum kvin jaroj kiel korektisto en la eldonejo de la Akademio de Sciencoj. En 1936, danke al peticioj de la prezidanto de la Akademio de Sciencoj, Aleksandr Karpinskij, la krimlisto de Dmitrij Liĥaĉov estis malbarita. En 1938 la talenta sciencisto estis rimarkita kaj invitita al la Sekcio de Aĝa Rusa Literaturo de la Instituto de Rusa Literaturo (konata kiel Domo de Puŝkino). Dmitry Liĥaĉov funkciis ĉi tie ĝis la fino de sia vivo.

Malnov-rusa literaturo, kiu en tiu tempo ne ricevis multe da akademia atento, iĝis la ĉefa scienca intereso de Dmitry Liĥaĉov kiu, per la komenco de la 1940-aj jaroj, estis unu el la plej famaj specialistoj en tiu sfero. En 1941 Liĥaĉov prezentis sian disertaĵon "Novgoroda Analiza Korpuso de la 12-a Jarcento."

La Dua Mondmilito alportis novajn provojn. Liĥaĉov, kune kun siaj edzino kaj ĝemelfilinoj, postvivis la hororojn de la Sieĝo de Leningrado. Li priskribis sian sperton en rakonto, plena de severaj detaloj, eksponante malsamajn specojn de homoj kaj ilian heroan aŭ teruran konduton kiam konfrontite kun malsato kaj morto. En 1942, tute elĉerpita per malsato kaj malvarmo, Dmitrij Liĥaĉov komencis kolekti materialojn pri mezepoka poezio kaj baldaŭ publikigis la libron Defendo de la Malnovaj Rusiaj Urboj. En 1943 Liĥaĉov kaj lia tuta familio estis ekzilitaj al Kazan, supozeble pro la "ligo kun la Soloveckia Tendaro." Sed antaŭ la fino de la milito ili estis reen en Leningrado.

En 1947 Dmitrij Liĥaĉov ricevis sian doktorecon pri Filologio, prezentis sian tezon "Eseoj pri la Historio de Analizaj Literaturaj Formoj de la 11-a al 16-a jarcentoj." Tri jarojn poste li iĝis profesoro en la Leningrada Ŝtata Universitato. De 1953 li estis ekvivalenta membro kaj de 1970 membro de la Akademio de Sciencoj de Sovetunio. La konkeroj de Dmitrij Liĥaĉov en la scienca mondo estis sendube triumfa.

1950 markis la publikigon de la duvoluma eldono de Liĥaĉov enhavanta unikajn, gravajn literaturajn verkojn tradukitajn en la modernan rusan lingvon: "La Unua Kroniko", historio de la Kieva Rusio en la 9-a al 11-a jarcentoj kaj "Kanto pri la militiro de Igor", surbaze de malsukcesa atako fare de la Princo de Novgorod-Severask kontraŭ la Cumans en 1185.

Dmitry Liĥaĉov ne estis sciencisto dekroĉita de reala vivo. De la 1950-aj jaroj li komencis kampanjon konservi la lignajn templojn de la rusa Nordo kaj konservi la historian aspekton de Rusaj grandurboj. Li helpis fondi la muzeojn de Dostojevskij, Puŝkin kaj Pasternak. En la 1960-aj jaroj Liĥaĉov estis unu el la iniciatintoj de la movado por la protekto de historiaj monumentoj, bibliotekoj kaj arkivoj. Danke al Liĥaĉov multaj monumentoj estis konservitaj, inkluzive de la apartamento de Marina Cvetaeva en Moskvo, la Nevskij Perspektivo, kiu laŭsupoze estis turnita en butikstrato kaj la Ĝardeno de Aleksandro. En la 1980-aj jaroj li gvidis la soveton (poste renomiten en la rusan) Kultura Fondaĵo, apogante la procezon de la reakirado de la ortodoksismeco de ĝiaj tempioj, antaŭe transprenite fare de la sovetregistaro. La sciencisto ankaŭ partoprenis por la konservado de naciaj malplimultoj en danĝero formorti helpante la revenon al Rusio de elmigritaj publikaj kaj kulturaj figuroj.

En 1975 Liĥaĉov estis unu el la membroj de la Akademio de Sciencoj kiuj rifuzis subskribi leteron petantan la elpelon de la fama sciencisto Andreij Saĥarov de la Akademio pro la publika malaprobo de Saĥarov de la enkonduko de sovetiaj soldatoj en Afganion.

Malgraŭ lia okupata societa vivo, Liĥaĉov daŭre pasigis amason da tempo en scienca laboro. Temigante malnov-rusan literaturon, li evoluigis la koncepton de arta tempo kaj spaco. En 1969 la esploristo estis premiita per Sovetunia Ŝtata Premio pro sia laboro "Poetiko de la Aĝa Rusa Literaturo."

Dmitrij Liĥaĉov akiris mondrekonon kiel teoriulo de kulturo kaj kiel publicisto. En la 1980-aj jaroj li evoluigis koncepton kiu pripensis la problemojn de humanigado kaj la renovigon de instruaj celoj kaj ideoj. La sciencisto rigardis kulturon kiel historian memoron, kiel procezon de amasiĝo, prefere ol sinsekvaj ŝanĝoj. Tio ankaŭ estis la idea bazo por la atento de Liĥachov al antikvaj monumentoj, precipe en arkitekturo. Inspirite per la verkoj de Vladimir Vernadskij, Dmitry Liĥaĉov indikis la ideon de "homosfero" - homa sfero de la Tero. Lia origina kontribuo al ĝenerala scienco ankaŭ estis la evoluo de nova disciplino nomita la ekologio de kulturo, kiu estis difinita kiel esenca sfero de homa vivo.

Unu el la ideoj de la koncepto de Liĥaĉov estis la korelacio inter kulturo kaj naturo. En lia libro "Poetiko de la Ĝardenoj" (1982), parko- kaj ĝarden-artoj estis por la unua fojo konsideritaj semiotikan reflektadon de gravaj kulturaj kaj artaj stiloj kaj ke ili korespondas ideologiojn.

Liĥaĉov pripensis sian vivvojaĝon kiel vertikala movado, direkte al la ĉiela hejmo. La reflektadoj de lia sperto kiel persono estas skribitaj en la libro "Rememoradoj" (1995).

La lastaj verkoj de Dmitrij Liĥaĉov kolektis kune liajn ĝeneralajn ideojn pri lia hejmlando. La libro "Pensoj pri Rusio", kompletigita en 1999, kelkajn tagojn antaŭ la morto de la verkinto, estas dediĉita al la loko de Rusio en monda historio, ĝiaj mitoj kaj ĝiaj plej karakterizaj trajtoj. La eldono "Rusia Kulturo" estis publikigita en 2000, post la morto de la verkisto.

Kiel granda sciencisto, Liĥaĉov estis eksterlanda membro de la Akademioj de Sciencoj de Bulgario, Hungario kaj Serbio kaj ekvivalenta membro de la aŭstra, la usona, la brita, la itala kaj Gotingena Akademioj. En 1984 la etplanedo 2877 estis nomita laŭ Liĥaĉov.

Dmitry Liĥaĉov mortis la 30an de septembro 1999. Li estis edziĝinta al Zinaida Makarova, kiu dediĉis sian tutan vivon al sia edzo. Ili havis ĝemelfilinojn, nome Vera kaj Ljudmila.

Liĥaĉov studentiĝis en 1928 ĉe la Leningrada Universitato. En la sama jaro, li estis arestita pro sia parolado bedaŭrante la bolŝevikan reformon de rusa ortografio. Deportita al la Solovka Speciala Tendaro, li pasigis 5 jarojn studante la "kriman folkloron" kiam li nomis ĝin. Liĥaĉov estis resendita al Leningrado nerompita, kaj komencis lia sensacia scienca kariero en la Puŝkina Domo (kiel la rusliteratura instituto estas konata), kio daŭris dum pli ol 60 jarojn kaj vidis la publikigon de pli ol 500 sciencaj verkoj. Liĥaĉov ne ĉesigis sian laboron eĉ dum la Sieĝo de Leningrado. Li kredis ke Rusio estis integrita kaj nedividebla parto de eŭropa civilizo, kontraŭe al "eŭroaziaj" vidoj de Rusio popularaj kun Lev Gumilev, Boris Ribakov, kaj multaj aliaj samtempuloj.

En 1953, Liĥaĉov eniris en la Sovetia Akademio de Sciencoj kiel koresponda membro. Li defendis Andrej Saĥarov, Aleksandr Solĵenicin kaj aliajn disidentojn dum ilia persekuto fare de sovetinstancoj. En 1986, li estis elektita la unua Prezidanto de la Rusa Kultura Fondaĵo. En siaj 1980-aj jaroj kaj 1990-aj jaroj, li iĝis multe da de publika figuro, funkciante kiel neformala konsilisto al Sanktapetersburga urbestro Anatolij Sobĉak kaj Prezidanto Boris Jelcin. En oktobro 1993, li subskribis la Letero de la kvardekdu.[1] En la sama jaro, li iĝis la unua persono nomita Honorcivitano de Sankta Petersburgo. Li ankaŭ prezidis la komisionon starigitan por prepari por la ducentjariĝo de Aleksandr Puŝkin. Jaron antaŭ lia morto, Liĥaĉov iĝis la unua ricevanto de la reinstalita Ordo de Sankta Andreo. La Liĥaĉova Homama Fondaĵo estis starigita memstare de filino kaj George Soros en 2001.

Heredaĵo[redakti | redakti fonton]

Asteroido 2877 Likhachev malkovrita en 1969 fare de sovetia astronomo Lyudmila Chernykh estas nomita laŭ li.[2]

Honorgrado[redakti | redakti fonton]

Medaloj

  • Medalo "Pro la Defendo de Leningrado"
  • Medalo "Pro Kuraĝa Laboro en la Granda Patriota Milito 1941-1945"
  • Medalo "Pro Laborkuraĝo"
  • Jubileo-Medalo "En Memorceremonio de la 100-a Datreveno ekde la Naskiĝo de Vladimiro Iliĉ Lenin"
  • Jubileo-Medalo "Dudek Jaroj de Venko en la Granda Patriota Milito 1941-1945"
  • Jubileo-Medalo "Tridek Jaroj de Venko en la Granda Patriota Milito 1941-1945"
  • Jubileo-Medalo "Kvardek Jaroj de Venko en la Granda Patriota Milito 1941-1945"
  • Medalo "Veterano de Laboro"

Ĉefaj verkoj[redakti | redakti fonton]

  • 1942 - Defendo de Malnovaj Rusiaj Urboj
  • 1945 - Nacia Memkonscio pri Antikva Rusio
  • 1947 - Rusiaj Kronikoj kaj ties kultura gravo
  • 1950 - La Rakonto de Intaj Jaroj (2 volumoj)
  • 1952 - Genezo de la Rakonto de la Kampanjo de Igor
  • 1955 - La kampanjo de Igor
  • 1958 - Homa Dimensio de la Malnovrusa Literaturo
  • 1962 - Rusia Kulturo ĉe la epoko de Andrei Rublev kaj Epifanio la Saĝa
  • 1962 - Tekstologio
  • 1967 - Poetiko de la Malnovrusa Literaturo
  • 1971 - Arta Heredo de Antikva Rusio nuntempe
  • 1973 - Disvolviĝo de la Malnovrusa Literaturo: Epohoj kaj Stiloj
  • 1975 - Granda Heredo: Klasikaj Verkoj de la Malnovrusa Literaturo
  • 1976 - Rida Mondo de Antikva Rusio
  • 1978 - Kanto pri la militiro de Igor kaj kulturo tiuepoka
  • 1981 - Rusiaj Notoj
  • 1981 - Literaturo - Realeco - Literaturo
  • 1982 - La Poezio de Ĝardenoj
  • 1985 - Leteroj pri la Speco kaj Bela
  • 1987 - Elektitaj Verkoj, en Tri Volumoj
  • 1989 - El la Noto-Libroj de diversaj jaroj
  • 1992 - Rusian Arto el Antikveco al Avangardo
  • 1995 - Rememoradoj
  • 1996 - Eseoj pri Filozofio de Arta kreivo
  • 1997 - Artikoloj pri Intelligentsia'
  • 1999 - Meditadoj pri Rusio
  • 2000 - Eseoj pri rusa kulturo

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ "Писатели требуют от правительства решительных действий". Kontrolita 21a Aŭgusto 2011. Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2011-07-16. Alirita 2013-06-20.
  2. ↑ Schmadel, Lutz D.. (2003) Dictionary of Minor Planet Names, 5‑a eldono, Springer Verlag. ISBN 3-540-00238-3.

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Bibliotekoj

En tiu ĉi artikolo estas uzita maŝina traduko de WikiTrans de teksto el la artikolo Dmitry Likhachov en la angla Vikipedio.

Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Dmitrij_Liĥaĉov&oldid=8515823"