Alexander-Martin Sardina

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Alexander-Martin Sardina
Persona informo
Alexander-Martin Sardina
Naskiĝo 15-an de septembro 1973 (1973-09-15) (50-jaraĝa)
en Hamburgo
Lingvoj germana • angla • itala vd
Ŝtataneco Germanio • Italio vd
Alma mater Hamburga universitato • Sankt-Ansgar-Schule • Loyola High School vd
Partio Kristandemokrata Unio de Germanio vd
Profesio
Okupo politikisto • aŭtoro • sciencisto • pedagogo • verkisto • konsultiĝisto • member of the Hamburg Parliament vd
Aktiva en Hamburgo • Berlino vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Alexander-Martin SARDINA (germane: [za.ˈdɪ.nɐ] Pri tiu ĉi sono aŭskultu; itale: [saɾ.ˈdiː.na] Pri tiu ĉi sono aŭskultu) (naskiĝita la 15-an de septembro 1973 en Hamburgo, Germanio) estas iama Membro de la Parlamento (MdHB) kaj historiisto. Li faris iujn esplorojn pri instruado de Esperanto en la Germana Demokratia Respubliko analizante pli ol 2500 dosierojn de la «Ministerio de Popoloj Edukado» (Ministerium für Volksbildung). Sardina tenas duoblan civitanecon kaj ankaŭ estas itala ŝtatano.

Akademia kaj profesia vivo[redakti | redakti fonton]

Sardina estis edukita ĉe la «Sankt-Ansgar-Schule», lernejo (Gymnasium) operaciita de de la jezuita ordo de la katolika eklezio. En 1990, li estis interŝanĝa studento ĉe la «Loyola High School» en Los-Anĝeleso. Li finis lernejon kun la Abitur en 1994.[1]

Li studis politikan sciencon, edukadon kaj usonajn studojn ĉe la Hamburga universitato. Periodoj de esplorado eksterlande kondukis lin al Usono, Ĉinio, Honkongo kaj Makao. Li diplomiĝis en 2002 kun ricevado de «ŝtata ekzameno» (Staatsexamen). Sardina tezo traktis edukadon por elitoj (NAPOLA) kontraŭdiro al la ĝenerala edukado dum la periodo de nacia socialismo en Germanio.[1]

De 2003 ĝis 2016, Sardina analizis pli ol 2500 dosierojn de la «Sovetunie okupita zono de postmilita Germanio» kaj la «ministerio de popoloj edukado» (Ministerium für Volksbildung) de Orienta Germanio. La celo de ĉi tiu akademia esplora projekto estis rekonstrui la situacion de instruado kaj lernado de fremdaj lingvoj en Orienta Germanio en la tempo inter 1945 kaj 1989. Unu ĉapitro traktas nur pri la provoj de pluraj generacioj de aktivistoj por disvastigi Esperanton en Orienta Germanio. Per lia disertaĵo li iĝis Doktoro pri Filozofio (Dr. phil.) en 2017.[1]

Politika kariero[redakti | redakti fonton]

Sardina iĝis membro de la Kristandemokrata Unio de Germanio (CDU) en 1994.[2][3]

Li estis membro de la «regiona asembleo de Hamburgo-Mitte» (Bezirksversammlung Hamburg-Mitte) de 2001 ĝis 2005. Post la ĝeneralaj elektoj de 2004, la CDU iĝis la partio kun la plej multaj voĉoj kaj sekve li estis prezidanto de la regiona asembleo.[2]

De 2005 ĝis 2008, Sardina estis membro de la parlamento. Li estis ordinara membro de la komitatoj por Eŭropaj aferoj, petoj, kaj de la komisiono de esploro de la «Feuerbergstraße» (laŭvorte: strato Feuerberg), kiu devus esplori deficitojn en la malliberejo por junaj krimuloj tie. Li estis vicprezidanto de la komitatoj por buĝetaj aferoj, pri kulturaj aferoj, kaj pri urbaj disvolviĝoj kaj planado.[2] Sardina ankaŭ funkciis kiel proparolanto de la CDU-frakcio por aziaj aferoj.[2]

Sardina estis la unua parlamentano, kiu havis oficejon pri elektodistrikto (Wahlkreisbüro). La intenco estis proponi al la lokaj homoj facilan manieron kontakti lin kiel sian reprezentanton.[4]

Post la ĝenerala elekto de 2008, Sardina forlasis politikojn.

Sardina kaj Esperanto[redakti | redakti fonton]

Sardina estis membro de la Eŭropa Movado kaj prezidanto de la Junaj Eŭropaj Federistoj (Jeunes Européens Fédéralistes). En ĉi tiu kunteksto, li ofte renkontis kun membroj de la junulara organizo de Esperanto.

Dum sia tempo kiel parlamentano, li havis plurajn renkontojn kun Esperanto-organizaĵoj. Li respondis ekzemple demandojn, kiel lerni Esperanton povus esti subtenata en Hamburgo: Sardina respondis ekzemple du demandojn al li fare de Louis Ferdinand von Wunsch-Rolshoven (EsperantoLand) koncerne subteni Esperanton kaj kreante instruadon ĉe la universitato por instruado de Esperanto.[5][6] Lia respondo estis baldaŭ, ke tiaj kursoj ĉe la universitato ne povas esti financitaj; la decido estis farita de la Senato de Hamburgo (ekzekutivo), ne de li mem kiel parlamentano (leĝdona povo).

Lia disertado malkaŝas mirindajn rezultojn: Li eksciis, ke la administrado de Orienta Germanio ricevis regule petojn por antaŭenigi Esperanton. Ili ĉiam malakceptis iujn pozitivajn alirojn per respondado per normigitaj leteroj. Sardina povus ankaŭ pruvi, ke iuj leteroj revenis al la arkivoj ĉar neniu povis legi Esperanton en la ministerio. Lia doktoriga tezaro montras ekzemplon en la apendico.[7]

Bibliografio kaj Publikaĵoj (elekto)[redakti | redakti fonton]

  • Alexander-Martin Sardina: Die Nationalpolitischen Erziehungsanstalten (NAPOLAs) als Beleg für widersprüchliche NS-Erziehungskonzeptionen im Dritten Reich. Diskurs und Zeitzeugenbefragung. Munkeno 2010. ISBN 978-3-640-54533-9.
  • Alexander-Martin Sardina: Fremdsprachenpolitische Entwicklungen unter besonderer Berücksichtigung der Sprache »Englisch« im System der Volksbildung in der Sowjetischen Besatzungszone und der Deutschen Demokratischen Republik (1945 bis 1989). Eine durch Zeitzeugenaussagen ergänzte bildungsgeschichtliche Analyse auf der Grundlage von Archivalien der Sowjetischen Militäradministration in Deutschland und des Ministeriums für Volksbildung der DDR. Traktato ĉe la Fakultato de Edukado de la Universitato de Hamburgo, 2016. Manuskripto glue-ligita: ISBN 978-3-00-044601-6.[8][9] Eldono ĝisdatigita de microfiche (2017): ISBN 978-3-00-044602-3.[7][10]
  • Alexander-Martin Sardina: »Hello, girls and boys!« – Fremdsprachenunterricht in der SBZ und DDR. Berlino 2018. ISBN 978-3941461-28-4.

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Vidu ankaŭ[redakti | redakti fonton]

Notoj kaj referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Hejmpaĝo Arkivigite je 2019-02-03 per la retarkivo Wayback Machine de Sardina ĉe la «Wolff Verlag», Berlino, ricevita la 3-an de februaro 2019.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Die Bürgerschaft der Freien und Hansestadt Hamburg. 18. Leĝdona periodo. 2. Eldono. Landeszentrale für politische Bildung Hamburg, Hamburgo 2005, paĝo 61, 71 s., 88b.
  3. ↑ Eniro en la Zentrale Datenbank Nachlässe, ricevita la 5-an de februaro 2019.
  4. ↑ Artikolo Arkivigite je 2016-08-20 per la retarkivo Wayback Machine en la «Hamburgo Morgenpost» de la 13a de januaro 2006, ricevita la 3-an de februaro 2019.
  5. ↑ Demando kaj respondo pri Abgeordnetenwatch de la 26-a de decembro 2007, ricevita la 3-an de februaro 2019.
  6. ↑ Demando kaj respondo pri Abgeordnetenwatch de la 3-a de januaro 2008, ricevita la 3an de februaro 2019.
  7. ↑ 7,0 7,1 Eniro en la reta katalogo de la Open Library, ricevita la 3an de februaro 2019.
  8. ↑ Eniro en la reta katalogo de la DNB (Volumo 1), ricevita la 3-an de februaro 2019.
  9. ↑ Eniro en la reta katalogo de la DNB (Volumo 2), ricevita la 3-an de februaro 2019.
  10. ↑ Eniro en la reta katalogo de la Liechtensteinische Nationalbibliothek, ricevita la 3-an de februaro 2019.
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Alexander-Martin_Sardina&oldid=8455964"