Lotaro (Francio)

Postenoj
Postenoj	king of West Francia (en) (954–986) vd

**Lotaro de Francio**
Lotaro de Francio
	Reĝo de Okcidenta Frankio
Regado	954–986
Antaŭulo	Ludoviko la 4-a
Sekvanto	Ludoviko la 5-a
Persona informo
	Lothaire
Naskonomo	france Lothaire de France
Naskiĝo	941; en Laon
Morto	la 2-an de marto 986; en Laon
Tombo	Baziliko Sankta Remiĝo vd
Lingvoj	latina vd
Ŝtataneco	Francio vd
Familio
Dinastio	Karolidoj
Patro	Ludoviko la 4-a de Francio vd
Patrino	Gerberga de Saksio vd
Gefratoj	Karlo de Malsupra Loreno, Matilda de Francio kaj Gerberga de Loreno vd
Edz(in)o	Emma de Italio vd
Infanoj	Ludoviko la 5-a, Arnulf (en) vd
Profesio
Okupo	politikisto vd
Postenoj
Postenoj	king of West Francia (en) (954–986) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Lotaro (naskiĝinta fine de 941; mortis la 2-an de marto 986 en Laono; france: Lothaire), reĝo de la Okcidentfranka imperio (954–986), estis la filo de Ludoviko la 4-a la Transmara kaj Gerberga, filino de la Orientfranka reĝo Henriko la 1-a. Li apartenis al la Karolida dinastio, kiu jam estis estingiĝinta en Orienta Frankio kaj luktis por konservi la potencon en Okcidenta Frankio.

Unua Regado en Ekstera Paco

Post la hazarda morto de sia patro, reĝo Ludoviko la 4-a, la dektrijara Lotaro estis elektita reĝo laŭ instigo de sia patrino, Gerberga, kaj ŝiaj tri gefratoj (Oto la la Granda, Dukino Hadviga de Francio, kaj Ĉefepiskopo Bruno de Kolonjo (925-965)). Li estis konsekrita kaj kronita la 12-an de novembro 954 en Reims de Ĉefepiskopo Artoldo de Reims. Lia frato Karlo, nur unujara tiutempe kaj estonta Duko de Malsupra Loreno, estis preterlasita.

La Duko de Francio, la edzo de Hadwig, Hugo la Granda (898-856), el la influa Roberta dinastio, kiu tiutempe dominis la okcidentfrankan politikon, ricevis vastajn koncedojn interŝanĝe de sia subteno: Lotaro donis al li la duklandojn de Akvitanio kaj Burgonjo post la kronado, efike senrajtigante iliajn dukojn kaj reduktante ilin al vasaloj de Hugo.

Ĉi tio donis al la jam tre potenca Robertida dinastio unikan pozicion. La plano sukcesis nur en Burgonjo, kie Hugo povis aserti sian superregon.

Kiam Hugo la Granda mortis en 956, Gerberga aperis kiel regentino. Ŝi agis kune kun sia fratino Hadviga, la patrino de Hugo Kapeto, kaj sia frato, ĉefepiskopo Bruno de Kolonjo, kiu ankaŭ estis Duko de Loreno. Bruno estis efike kunregento en Okcidenta Francio kaj intervenis tie armee kiam necese. La pli juna frato de Lotaro, Karlo, loĝis ĉe la kortego. Dum li kreskis, streĉiĝoj ekestis ĉar li ricevis nenion el la heredaĵo de sia patro.

Tiun ĉi periodon estis karakterizita de itima kunlaboro inter la Otonanoj, kiuj regis la Orientan Francion, kaj la Karolidoj de Okcidenta Francio. Oto la Granda alprenis dominan pozicion, kiun li plue plifirmigis edziĝante kun sia vicfilino Ema de Italio (948-987), filino de Lotaro.

Hugo Kapeto estis levita al Duko de Francio nur fare de Lotaro en 960, tiel sukcedante sian patron, kiu mortis kvar jarojn antaŭe. Oto la Granda, kiel onklo kaj de Lotaro kaj de Hugo Kapeto, povis sekvi siajn tradiciajn politikojn, kiuj celis konservi ekvilibron kaj kompromison inter la Karolidoj kaj la Robertidoj.

Konflikto kun Oto la 2-a

Post la mortoj de Bruno en 965 kaj Gerberga en 969, Lotaro povis komenci sekvi sendependan politikon, kaj post la morto de Oto la Granda (973), okazis kompleta ŝanĝo en ekstera politiko. La interkonsento kun la Otonanoj rompiĝis, kaj la nova reganto en la oriento, Oto la 2-a, fariĝis politika kaj milita kontraŭulo de Lotaro, dum la tradicia rivaleco inter la Karolidoj kaj Robertidoj iĝis duagrada demando.

La avo de Lotaro, Karlo la Simpla, kaj lia patro, Ludoviko la 4-a, jam estis provinta, kun diversaj gradoj da sukceso, limigi la orientfrankan influon en la regno de Lotaro (Lotaringio), la antikva patrujo de lia dinastio, kaj repreni la teritorion por sia regno, uzante militforton en la procezo. La deirpunkto de la konfliktoj dum la regado de reĝo Lotaro estis la disputo pri la Graflando Hainault, kiu apartenis al la Duklando Loreno, tiam sub la suvereneco de la orientfranka regno. Duko Bruno venkis la grafon Reginaro la 3-a kaj ekzilis lin en 958. La filoj de Reginaro, Reginaro la 4-a (950-1013) kaj Lamberto la 1-a, kiuj tiutempe estis ankoraŭ neplenaĝuloj, tiel perdis siajn heredrajtojn kaj fuĝis al Okcidenta Francio. Post kiam ili fariĝis plenaĝaj, ili provis repreni siajn heredaĵojn per forto, komencante en 973 post la morto de Oto la Granda. Ili trovis larĝan kaj aktivan subtenon por ĉi tiu klopodo ĉe la kortego de Lotaro kaj inter la okcidentfranka nobelaro.

Komenca atako kontraŭ Henegovio estis sukcesa principe, sed poste estis persone repuŝita de Oto la 2-a. Dua atako en 976, kiu havis la plenan subtenon de la okcidentfranka kortego, implikis sekvantojn de Hugo Kapeto kaj eĉ Karlo, la pli juna frato de reĝo Lotaro, igante la kampanjon ŝajni kiel komuna entrepreno de la okcidentfranka reganta klaso. Tamen, la invada forto suferis malvenkon ĉe Mons.

Oto la 2-a poste sukcesis malstreĉigi la konflikton per lertaj koncedoj; en majo 977, li redonis al ili la heredaĵojn de Reginaro kaj Lamberto, escepte de Mons. Krome, li eĉ sukcesis konkeri la subtenon de Karlo. La ambicia princo Karlo restis sen propra regno. Li kverelis kun sia frato, la reĝo Lotaro, kies edzinon Ema, li akuzis pri adulto kun la episkopo Adalbero de Laono (947-1031).

Lotaro reagis al la skandalo per ekzilado de Karlo. Oto la 2-a akceptis la ekziliton kaj dotis lin per la Duklando de Malsupra Loreno (la norda parto de la Duklando de Loreno). Tiel farante, li sukcesis parte kontentigi la tradician Karolidan pretendon al Loreno, samtempe instalante tie malamikon de la Okcidentfranka reĝo.

Lotaro interpretis tion kiel agon de malamikeco kaj, en 978, subtenata de Hugo Kapeto, li lanĉis surprizan atakon kontraŭ Akeno por kapti Oton la 2-an, kiu sensuspekte estis tie. La puĉo preskaŭe malsukcesis. Oto kaj lia graveda edzino, Teofana, devis rapide fuĝi al Kolonjo. Post konkero de Akeno, la antikva imperiestra palaco estis prirabita, kaj Lotaro La puĉo mallarĝe malsukcesis; Otto kaj lia graveda edzino, Teofano, devis rapide fuĝi al Kolonjo. Post konkero de Aĥino, la malnova imperiestra palaco estis prirabita, kaj Lotario ordonis ke la aglo sur la tegmento, kiu estis direktita okcidenten, estu turnita orienten por okulfrape montri sian superecon kaj potencopretendon. Krom tio, tamen, li nenion sukcesis. Li retiriĝis kaj forsendis sian armeon.

La puĉoprovo de Lotaro ne nur malsukcesis, sed ankaŭ kondukis al amasa kontraŭatako fare de Oto, kiu — por propagande distancigi sin de la perfido de sia kontraŭulo — formale anoncis sian kontraŭatakon al la regno de Lotaro ĉirkaŭ la 1-a de oktobro. Koresponda rezolucio estis aprobita ĉe imperia asembleo en Dortmundo, kaj la kampanjo komenciĝis laŭplane.

La okcidentfranka flanko evitis akran batalon. Kvankam la invada armeo estis sukcesinta kapti kaj bruligi la [[:de:Königspfalz Attigny|imperiajn palacojn de Attigny] kaj Kompienjo kaj ankaŭ konkeri la urbon Laonon, ĝi malsukcesis en la sieĝo de Parizo, kiu estis defendita de Hugo Kapeto. La komenco de la vintro kaj la malsanoj devigis la Otonan armeon retiriĝi, kaj dum la transiro de la Rivero Aisne, la ariergardo de Oto estis atakita kaj venkita de Lotaro.

La frato de Lotaro, Karlo de Malsupra Loreno, partoprenis en la kampanjo flanke de Oto. Tamen, la plano levi lin al kontraŭreĝo malsukcesis pro manko de subteno en Okcidenta Francio. En majo 980, Lotaro kaj Oto renkontiĝis ĉe la limo en Margut-sur-Chiers kaj faris pacon. Lotaro estis devigita rezigni pri Loreno.

Kelkaj historiistoj konsideras la disvolviĝon de ĉi tiu milito grava etapo en la evoluo de Germanio kaj Francio, ĉar klara, kvazaŭ-nacia sento de unueco ŝajne aperis en Okcidenta Francio, kontraste al la tradiciaj aliancoj formitaj trans la limoj de la imperio pro la personaj ambicioj de la nobelaro.

Dum antaŭe la orientfranka flanko kutime alianciĝis aŭ kun ribelemaj vasaloj de la okcidentfranka reganto aŭ agis kune kun la okcidentfranka reĝo kontraŭ liaj internaj kontraŭuloj, ĉi-foje la okcidentfranka nobelaro unuanime subtenis la militpolitikon de sia reganto.

Oni povas supozi, ke ĉi tiu konflikto kontribuis por la evoluo de klara sento de identeco en Okcidenta Francio, kvankam la amplekso de ĉi tio estas disputata. Escepto estis la konduto de Karlo de Malsupra Loreno, kiu, laŭ la konvencia maniero, ŝanĝis flankon pro persona ambicio.

Lasta Regado (983–986)

Post la morto de Oto la 2-a en 983, Lotaro daŭrigis sian agreseman politikon orienten. En 984, li okupis Verdunon, gravan komercan centron, kaj subtenis orientfrankan nobelan opozicion kontraŭ la neplenaĝa posteulo de Oto, Oto la 3-a.

Kvankam li komence devis retiriĝi pro kontraŭatako de la Grafo Godofredo de Verduno (935-998) kaj la Duko Teodoriko la 1-a de Supra Loreno, li sukcesis rekonkeri Verdunon en marto 985 kaj kapti Godofredon kaj Teodorikon. Meze de planado de novaj kampanjoj por ekspansio orienten, Lotaro mortis la 2-an de marto 986, kun la aĝo de nur kvardek kvar jaroj, post mallonga malsano. Li estis entombigita en la Baziliko de Sankta Remiĝo, en Reims. Kelkaj kredas ke Ema, filino de Lotaro d'Arles, kaj lia edzino, venenigis lin.

Lotaro certigis sian sinsekvon per levado de sia ankoraŭ neplenaĝa filo, Ludoviko la 5-a, al kunreĝo la 8-an de junio 979. Tamen, lia provo establi subreĝlandon por Ludoviko en Akvitanio malsukcesis.

Familio

Lotaro estis edziĝinta ekde la komenco de 966 al Ema de Arles (n. 948; mortinta la 12-an de oktobro de nekonata jaro post 988), la filino de reĝo Lotaro la 2-a de Italio kaj Adelajda de Burgonjo (931-999). Kun ŝi li havis du infanojn:

Ludoviko la 5-a la Nenionfaranto (naskita probable 966/967; mortinta 987), edziĝis en 982 kun Adelajda de Anĵuo (940-1026), filino de Fulko la 2-a, Grafo de Anĵuo.

Oto de Francio (n. 954-mortinta la 18-an de novembro de jaro probable antaŭ 986), kanoniko de Reims.

Lotaro ankaŭ havis ekstergeedzajn infanojn, inkluzive de:

Arnulfo de Francio (naskita antaŭ 967; mortinta la 5-an de marto 1021), Ĉefepiskopo de Reims de 988 ĝis 991 kaj de 999 ĝis 1021

Rikardo de Francio (n. 951 - mortinta post 991)

Vidu ankaŭ

Listo de monarkoj de Francio

Referencoj

Jean-Charles Volkmann, Bien Connaître les généalogies des rois de France ISBN 2-87747-208-6
Michel Mourre, Le petit Mourre. Dictionnaire d'Histoire universelle ISBN 978-2-04-732194-2