Dick Van Dyke

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Dick Van Dyke
Persona informo
Dick Van Dyke
Naskonomo Richard Wayne Van Dyke
Naskiĝo 13-an de decembro 1925 (1925-12-13) (98-jaraĝa)
en Okcidenta Ebenaĵo
Lingvoj angla vd
Loĝloko Malibu vd
Ŝtataneco Usono vd
Alma mater Danville High School vd
Familio
Patro Loren Wayne Van Dyke vd
Patrino Hazel Vorice McCord vd
Gefratoj Jerry Van Dyke vd
Edz(in)o Margie Willett vd
Amkunulo Michelle Triola Marvin vd
Infanoj Barry Van Dyke • Carey Wayne Van Dyke vd
Parencoj Kelly Jean Van Dyke vd
Profesio
Okupo kantisto • filmproduktoro • verkisto • dancisto • voĉaktoro • muzikisto • teatra aktoro • filmaktoro • televida aktoro • scenaristo • komikisto • televida produktoro vd
Aktiva dum 1947– vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r
Kun Carol Burnett en 1977
Bildo de la spektaklo de Dick Van Dyke : Dick Van Dyke (meze), Mary Tyler Moore kiel lia edzino, Laura, kaj amiko Buddy (Murray Amsterdam)

Richard Wayne "Dick" VAN DYKE (la 13-an de decembro 1925) estas usona film-, televid- kaj teatra aktoro, komikisto kaj televidgastiganto kun kariero daŭranta dum sep jardekoj. Li ĉefrolis en la filmoj Bye Bye Birdie (1963), Chitty Chitty Bang Bang (1968) kaj Mary Poppins (1964). En televido inter 1961 kaj 1966 li gastigis The Dick Van Dyke Show kune kun Mary Tyler Moore.

Vivo[redakti | redakti fonton]

Van Dyke naskiĝis en Misurio kaj kreskis en Ilinojso. Lia patro estis filo de enmigrintoj de Nederlando kaj lia patrino estis posteulo de setlantoj kiuj venis al Ameriko sur la Mayflower.[1]

En Dua Mondmilito li funkciis kiel anoncisto en Radio de la United States Air Force. En 1948 li geedziĝis kun Margerie Willett, de kiu li divorcis en 1984.

Lia frato, kantisto kaj aktoro Jerry Van Dyke forpasis la 5-an de januaro 2018.

Radio kaj teatro[redakti | redakti fonton]

Dum la 1940-aj jaroj li iĝis konata kiel radiodissendanto kaj diskĵokeo. Post la milito, li kaj lia amiko Phil Erickson formis duopon nomitan Eric and Van–the Merry Mutes en kiu ili elfaris tielnomitan dubladon al la muziko de malnovaj rekordaj [2][3]. La spektaklo vojaĝis al kluboj sur la Okcidentan marbordon kaj en la 1950-aj jaroj estis enmetita en televidon [4].

En 1959 li unue aperis ĉe la teatro Broadway en la teatraĵo The Girls Against the Boys, poste li estis elektita por la gvidrolo en la muzikalo Bye Bye Birdie, kiu estis prezentita 607 fojojn de aprilo 1960 ĝis oktobro 1961 [5]. La muzikalo gajnis kvar Premiojn Tony, inkluzive de premio Tony por Van Dyke kiel plej bona aktoro. Tamen, li ne aperis sur scenejo denove krom gvidrolo en la komedio The Music Man en 1980 kaj en pliaj gastaj aperoj.

Televida kariero[redakti | redakti fonton]

Inter 1957 kaj 1958, Van Dyke aperis en la skeĉspektaklo The Phil Silvers Show ĉe CBS [6], The Pat Boone Chevy Showroom ĉe ABC [7] kaj The Polly Bergen Show ĉe NBC [8]. Li tiam aranĝis la CBS matenspektaklon, kie Walter Cronkite funkciis kiel novaĵprezentisto [9].

En 1961 li ricevis sian propran spektaklon 'The Dick Van Dyke Show', en kiu li rolis kiel la rolulo de skeĉverkisto nomita Rob Petrie, lia edzino Laura estis rolita fare de la komikistino Mary Tyler Moore. Kune kun la paro, kiu ricevis bonegajn recenzojn pro sia interpersona kemio kaj mirinda komedia tempigo, bonaj komikistoj ĉefrolis en apogaj roloj [10]. La spektaklo gajnis kvar Premiojn Emmy por komediserio, kie Van Dyke estis nomumita tri fojojn por Outstanding Lead Actor in a Comedy Series (elstara gvidaktoro en komedia serio) [11].

Inter la jaroj 1971 - 1974, Van Dyke ĉefrolis en la serikomedio The New Dick Van Dyke Show, kiu havis nenion komunan kun la spektaklo de la 1960-aj jaroj, kaj en kiu li prezentis intervjuan programon [12]. Kvankam Van Dyke estis nomumita por la Premio Ora Globo, la spektaklo estis malpli sukcesa ol ĝia antaŭulo kaj foriris la ekranon post tri sezonoj [13].

Van Dyke poste aperis en pluraj televidaperoj, ekzemple, en 1973 li dubladis sian propran bildstrifiguron en epizodo de la animacia serio Scooby-Doo nomita Scooby-Doo renkontas Dick Van Dyke, li ankaŭ aperis en epizodo de la serio Columbo, estis nomumita por Premio Emmy pro lia rolo kiel alkoholulo en la televida filmo The Morning After (1974) kaj kunlaboris kun komikisto Andy Kaufman en la komediserio Van Dyke and Company en 1976[14][15][16]. En 1977, dum tri monatoj li anstataŭigis Harvey Corman kiel la ĉefa vira rolulo kune kun Carol Burnett en 'The Carol Burnett Show'[17]. En la sekva jardeko, li malofte aperis en televido. En 1989 li estis nomumita, unuafoje ekde 1977, por Premio Emmy pro sia rolo en pluraj epizodoj de la serio 'The Golden Girls', kiel la amanto de la rolulo interpretita de Beatrice Arthur [18].

Lia rolo kiel akuzisto (District Attorney D.A. Fletcher) en la filmo [Dick Tracy]] de 1990 faris televidrevenon kiel la stelo de la serio Diagnozo: Murdo kiu elsendiĝis inter 1993 kaj 2001 ĉe CBS en kiu li interpretis la rolulon de la jurmedicino Dr. Mark Sloan dum 8 sezonoj. En 2003 li aperis en gasta rolo kiel kuracisto en la serio Scrubs.

En 2013, li gajnis la premion de la Screen Actors Guild por vivatingo, kaj estis rekonita kiel Disney Legendo en 2021 [19][20][21][22].

En februaro 2023, li partoprenis la naŭan sezonon de la kantkonkurso The Masked Singer en Usono, kiam li vestiĝis kiel ĝardengnomo. Farante tion, li rompis la rekordon de William Shatner kiel la plej maljuna partopreninto iam en la historio de la spektaklo en Usono kaj verŝajne ankaŭ en ĉiuj aliaj versioj de la spektaklo ĉirkaŭ la mondo ĝis nuntempe (2023). Li estas la unua famulo de tiu sezono estanta rivelita, post kantado en kostumo de la kanto When You're Smiling, kiu estas rilata al Billie Holiday kaj Frank Sinatra.

Kina kariero[redakti | redakti fonton]

La unua rolo ne filmo de Van Dyke estis en la filmadaptigo de la teatraĵo Bye Bye Birdie kiu estis produktita en 1963. Van Dyke ludis la gvidrolon en la filmo, kiel en la teatraĵo. Jaron poste li ludis duoblan rolon en la filmo Mary Poppins, kaj kiel la kamenpurigisto Bert kaj kiel la prezidanto de la banko kie la patro de la infanoj pri kiuj prizorgas Mary Poppins. Por tiu rolo li estis konsistigita kun peza ŝminko kaj la kredito iris al "Nackvid Keyd" (anagrama literumado de lia nomo). Unu el la kantoj kiujn li prezentis en la filmo, Chim Chim Cher-ee, gajnis Oskaron por plej bona kanto kaj la muziko de la filmo gajnis la premion Grammy. En 1964 li ludis en Louisa and her six owners apud Shirley MacLaine. En 1967 li ludis en la filmo Divorce the American Style kune kun Debbie Reynolds. El ĉiuj aliaj ok filmoj en kiuj li aktoris en la 60-aj jaroj, nur Chitty Chitty Bang Bang fariĝis sukceso.

Carl Reiner, reĝisoro kaj scenaristo de la filmo The Comic (1969) kreis la gvidrolon precipe por Van Dyke. La filmo rakontas pri komikisto en la epoko de la Muta kinarto, kiu havas problemojn por adaptiĝi al la parolanta kino. Van Dyke estis konata kiel adoranto de la mutfilmaj komikistoj, precipe Charlie Chaplin kaj Stan Laurel. [23]

En 1990, post longa foresto, li estis rekrutita de Warren Beatty en surpriza rolo kiel D.A. Fletcher en la filmo Dick Tracy. Li ankaŭ aperis en la filmoj de Ben Stiller Mad Night at the Museum (2006) kaj Mad Night at the Museum 2 (2009), sed lia aspekto en ĉi tiu filmo estis tranĉita en la redaktado kaj nur povas esti spektita en la segmentoj alkroĉitaj al la DVD versio.

En 2018, li partoprenis en la filmo Mary Poppins Returns en gasta rolo en la aĝo de 92 - kaj denove estis la prezidanto de la banko (li rolis kiel la filo de la rolulo kiun li ludis en la filmo de 1964, sekve de la morto de la aktoro kiu faris ĝin tiam - Arthur Mallet, kiu mortis en 2013) li ankaŭ dancas en ĉi tiu filmo.

Influoj[redakti | redakti fonton]

Van Dyke ofte citis Stan Laurel, Buster Keaton kaj Carl Reiner kiel liaj komediaj influantoj kaj idoloj [24]. Artistoj kiu citis Van Dyke kiel influo inkluzivas Steve Martin, Chevy Chase, Conan O'Brien, Jim Carrey kaj Bryan Cranston [25].

Referencoj[redakti | redakti fonton]

  1. ↑ MayflowerHistory.com (angle). MayflowerHistory.com. Arkivita el la originalo je 2012-02-14. Alirita 2024-03-19. Famaj posteuloj de la pasaĝeroj de Mayflower
  2. ↑ Phil Erickson (October 21, 2000). Arkivita el la originalo je September 28, 2017. Alirita January 28, 2018.
  3. ↑ Van Dyke, Dick – The Museum of Broadcast Communications. Museum.tv (October 21, 1992). Arkivita el la originalo je November 8, 2011. Alirita December 11, 2011. Arkivigite je 2011-11-08 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2011-11-08. Alirita 2023-04-19.
  4. ↑ Welcome to Wits' End Productions - Your Figment...Our Imagination!. Arkivita el la originalo je December 13, 2009. Alirita June 4, 2010. Arkivigite je 2009-12-13 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2009-12-13. Alirita 2023-04-19.
  5. ↑ "Masterworks Broadway/Dick Van Dyke", Sony Music Entertainment.
  6. ↑ WDSU Serves New Orleans Since 1948, http://www.wdsu.com/community/267718/detail.html 
  7. ↑ Walker, Dave, That Old-Time TV: New Book Celebrates 60 Years of Local Stars, Arcadia, archived from the original on 2010-09-18, https://web.archive.org/web/20100918044616/http://arcadiapublishing.com/news_article.html?id=1429, retrieved September 17, 2009 
  8. ↑ New Orleans TV: The Golden Age. WYES (July 18, 2009). Arkivita el la originalo je May 5, 2009. Arkivigite je 2009-05-05 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2009-05-05. Alirita 2023-04-19.
  9. ↑ "Dick Van Dyke Plays Not My Job", NPR (Wait Wait ... Don't Tell Me!), October 23, 2010.
  10. ↑ King, Susan, "A Step in Time with Dick Van Dyke", Los Angeles Times, December 6, 2010.
  11. ↑ The Museum of Broadcast Communications – Encyclopedia of Television. Arkivita el la originalo je November 8, 2011. Alirita September 24, 2016. Arkivigite je 2011-11-08 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2011-11-08. Alirita 2023-04-19.
  12. ↑ Brooks, Tim. (2003) The Complete Directory to Prime Time Network and Cable TV Shows. Ballantine Books. ISBN 0-345-45542-8. .
  13. ↑ "Dick Van Dyke's Prescription for Success", CNN.
  14. ↑ . Dick Van Dyke: 'I'd Go to Work with Terrible Hangovers. Which If You're Dancing Is Hard' (January 7, 2013). Arkivita el la originalo je May 10, 2018. Alirita August 20, 2013.
  15. ↑ Dick Van Dyke's Forgotten Variety Show Found the Perfect Way to Introduce General Audiences to Andy Kaufman (angle) (August 19, 2019). Alirita December 22, 2020.
  16. ↑ Zmuda, Bob. (2000) Andy Kaufman Revealed!: Best Friend Tells All (angle). Little, Brown. ISBN 978-0-446-93049-9.
  17. ↑ Van Dyke and Company (angle). Alirita December 22, 2020.
  18. ↑ Retired Site – PBS Programs – PBS. Arkivita el la originalo je May 3, 2015. Alirita August 26, 2017.
  19. ↑ "Dick Van Dyke to Get SAG Life Achievement Award". Arkivigite je 2012-08-22 per la retarkivo Wayback Machine Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2012-08-22. Alirita 2023-04-19.
  20. ↑ Bidens Meet with Kennedy Center Honorees, a Tradition Ignored by Trump (May 20, 2021). Alirita May 21, 2021.
  21. ↑ "Dick Van Dyke to Receive SAG Career Award", BBC, August 21, 2012.
  22. ↑ Hollywood Walk of Fame. Arkivita el la originalo je June 7, 2012. Alirita January 28, 2009.
  23. ↑ Pri la filmo, retejo TCM
  24. ↑ Dick Van Dyke Talks About His Stan Laurel Impersonation - The Dick Cavett Show. Arkivita el la originalo je 2023-02-17. Alirita June 7, 2021.
  25. ↑ Jim Carrey Pays Tribute to Dick Van Dyke. Arkivita el la originalo je 2023-02-17. Alirita June 7, 2021.

Eksteraj ligiloj[redakti | redakti fonton]

Arkivigite je 2006-11-17 per la retarkivo Wayback Machine
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Dick_Van_Dyke&oldid=8665359"