Ovidio: Malsamoj inter versioj

Redakti ligilojn
El Vikipedio, la libera enciklopedio
Browse history interactively
[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
← Iru al antaŭa ŝanĝoIru al sekvanta ŝanĝo →
Enhavo forigita Enhavo aldonita
VidaVikiteksto
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Etikedoj: Iksokodo Disambiguation links
Linio 1: Linio 1:
{{Informkesto homo}}
{{Informkesto verkisto
{{Informkesto verkisto
|dosiero =Turner Ovid Banished from Rome.jpg
|dosiero =Turner Ovid Banished from Rome.jpg
Linio 6: Linio 7:
|dato de morto =[[17]]
|dato de morto =[[17]]
|loko de morto = [[Konstanco (Rumanio)|Tomoi, nuna Konstanco]], [[Rumanio]]
|loko de morto = [[Konstanco (Rumanio)|Tomoi, nuna Konstanco]], [[Rumanio]]

}}
}}


Linio 41: Linio 41:


Li fariĝis fama, sed en 8 p.K. imperiestro [[Aŭgusto Cezaro]] ekzilis lin. La kaŭzo ne estas klara. La ''Ars Amatoria'' pri amoro ja eble ofendis Aŭguston, laŭ kelkaj, sed tio ne estas sole per si mem kaŭzo sufiĉa. Ŝajne Ovidio sciis ian malluman sekreton pri Aŭgusto aŭ ties filino [[Julia]]. Ovidio estis ekzilita al la marbordo de [[Pontuso]] (la [[Nigra Maro]]), kie li loĝis ĝis sia morto. Iuj kleruloj argumentis ke la tuta ekzilhistorio estas mistifikado de Ovidio mem.<ref>A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid’s Tomitan exile", Liverpool Classical Monthly 10.2 (1985), p. 18–22.</ref>
Li fariĝis fama, sed en 8 p.K. imperiestro [[Aŭgusto Cezaro]] ekzilis lin. La kaŭzo ne estas klara. La ''Ars Amatoria'' pri amoro ja eble ofendis Aŭguston, laŭ kelkaj, sed tio ne estas sole per si mem kaŭzo sufiĉa. Ŝajne Ovidio sciis ian malluman sekreton pri Aŭgusto aŭ ties filino [[Julia]]. Ovidio estis ekzilita al la marbordo de [[Pontuso]] (la [[Nigra Maro]]), kie li loĝis ĝis sia morto. Iuj kleruloj argumentis ke la tuta ekzilhistorio estas mistifikado de Ovidio mem.<ref>A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid’s Tomitan exile", Liverpool Classical Monthly 10.2 (1985), p. 18–22.</ref>

In AD 8, Ovid was banished to [[Constanța|Tomis]], on the [[Black Sea]], by the exclusive intervention of the Emperor [[Augustus]], without any participation of the [[Roman Senate|Senate]] or of any [[Roman law|Roman judge]].<ref>See ''Trist''. II, 131–32.</ref> This event shaped all his following poetry. Ovid wrote that the reason for his exile was ''carmen et error'' – "a poem and a mistake",<ref>Ovid, ''Tristia'' 2.207</ref> claiming that his crime was worse than [[murder]],<ref>Ovid, ''Epistulae ex Ponto'' 2.9.72</ref> more harmful than poetry.<ref>Ovid, ''Epistulae ex Ponto'' 3.3.72</ref>

The Emperor's grandchildren, [[Julia the Younger]] and [[Agrippa Postumus]] (the latter adopted by him), were also banished around the same time. Julia's husband, [[Lucius Aemilius Paullus (consul 1)|Lucius Aemilius Paullus]], was put to death for a [[Conspiracy (political)|conspiracy]] against [[Augustus]], a conspiracy of which Ovid potentially knew.<ref>Norwood, Frances, "The Riddle of Ovid's Relegatio", ''Classical Philology'' (1963) p. 158</ref>

The [[Lex Julia|Julian marriage laws of 18 BC]], which promoted [[monogamy|monogamous]] marriage to increase the population's birth rate, were fresh in the Roman mind. Ovid's writing in the ''Ars Amatoria'' concerned the serious crime of [[adultery]]. He may have been banished for these works, which appeared subversive to the emperor's moral legislation. However, in view of the long time that elapsed between the publication of this work (1 BC) and the exile (AD 8), some authors suggest that [[Augustus]] used the poem as a mere justification for something more personal.<ref name="José González Vázquez 1992 p.10">José González Vázquez (trans.), Ov. ''Tristes e Pónticas'' (Editorial Gredos, Madrid, 1992), p. 10 and Rafael Herrera Montero (trans.), Ov. ''Tristes; Cartas del Ponto'' (Alianza Editorial, Madrid, 2002). The scholars also add that it was no more indecent than many publications by [[Propertius]], [[Tibullus]] and [[Horace]] that circulated freely in that time.</ref>

[[Image:Turner Ovid Banished from Rome.jpg|thumb|280px| ''Ovid Banished from Rome'' (1838) by [[Joseph Mallord William Turner|J.M.W. Turner]].]]
In exile, Ovid wrote two poetry collections, ''[[Tristia]]'' and ''[[Epistulae ex Ponto]]'', which illustrated his sadness and desolation. Being far from Rome, he had no access to libraries, and thus might have been forced to abandon his ''[[Fasti (poem)|Fasti]]'', a poem about the Roman calendar, of which only the first six books exist – January through June.

The five books of the elegiac ''Tristia'', a series of poems expressing the poet's despair in exile and advocating his return to Rome, are dated to AD 9–12. The ''Ibis'', an elegiac curse poem attacking an adversary at home, may also be dated to this period. The ''[[Epistulae ex Ponto]]'', a series of letters to friends in Rome asking them to effect his return, are thought to be his last compositions, with the first three books published in AD 13 and the fourth book between AD 14 and 16. The exile poetry is particularly emotive and personal. In the ''Epistulae'' he claims friendship with the natives of Tomis (in the ''Tristia'' they are frightening barbarians) and to have written a poem in their language (''Ex P''. 4.13.19–20).

Yet he pined for Rome&nbsp;– and for his third wife, addressing many poems to her. Some are also to the Emperor Augustus, yet others are to himself, to friends in Rome, and sometimes to the poems themselves, expressing loneliness and hope of recall from banishment or exile.<ref>The first two lines of the ''Tristia'' communicate his misery:''Parve – nec invideo – sine me, liber, ibis in urbem; ei mihi, quod domino non licet ire tuo!''
: "Little book – for I don't begrudge it – go on to the city without me; Alas for me, because your master is not allowed to go with you!"</ref>

The obscure causes of Ovid's exile have given rise to endless explanations from scholars. The medieval texts that mention the exile offer no credible explanations: their statements seem incorrect interpretations drawn from the works of Ovid.<ref>J. C. Thibault, ''The Mystery of Ovid's Exile'' (Berkeley-L. A. 1964), pp. 20–32.</ref> Ovid himself wrote many references to his offense, giving obscure or contradictory clues.<ref>About 33 mentions, according to Thibault (''Mystery'', pp. 27–31).</ref>

In 1923, scholar J. J. Hartman proposed a theory that is little considered among scholars of Latin civilization today: that Ovid was never exiled from Rome and that all of his exile works are the result of his fertile imagination. This theory was supported and rejected{{clarify|date=October 2013}} in the 1930s, especially by [[Netherlands|Dutch]] authors.<ref>A. W. J. Holleman, "Ovid's exile", ''Liverpool Classical Monthly'' 10.3 (1985), p. 48.<br />H. Hofmann, "The unreality of Ovid's Tomitan exile once again", ''Liverpool Classical Monthly'' 12.2 (1987), p. 23.</ref>

In 1985, a research paper by Fitton Brown advanced new arguments in support of Hartman's theory.<ref>A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid's Tomitan exile", ''Liverpool Classical Monthly'' 10.2 (1985), pp. 18–22.</ref> Brown's article was followed by a series of supports and refutations in the short space of five years.<ref>Cf. the summary provided by A. Alvar Ezquerra, ''Exilio y elegía latina entre la Antigüedad y el Renacimiento'' (Huelva, 1997), pp. 23–24</ref> Among the supporting reasons Brown presents are: Ovid's exile is only mentioned by his own work, except in "dubious" passages by [[Pliny the Elder]]<ref>''Naturalis Historia'', 32.152: "His adiciemus ab Ovidio posita animalia, quae apud neminem alium reperiuntur, sed fortassis in Ponto nascentia, ubi id volumen supremis suis temporibus inchoavit".</ref> and [[Statius]],<ref>''Silvae'', 1.2, 254–55: "nec tristis in ipsis Naso Tomis".</ref> but no other author until the 4th&nbsp;century;<ref>Short references in Jerome (''Chronicon'', 2033, an. Tiberii 4, an. Dom. 17: "Ovidius poeta in exilio diem obiit et iuxta oppidum Tomos sepelitur") and in ''Epitome de Caesaribus'' (I, 24: "Nam [Augustus] poetam Ovidium, qui et Naso, pro eo, quod tres libellos amatoriae artis conscripsit, exilio damnavit").</ref> that the author of ''[[Heroides]]'' was able to separate the poetic "I" of his own and real life; and that information on the geography of Tomis was already known by [[Virgil]], by [[Herodotus]] and by Ovid himself in his ''[[Metamorphoses]]''.{{Ref label|d|d|none}}<ref>A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid's Tomitan exile", ''Liverpool Classical Monthly'' 10.2 (1985), pp. 20–21.</ref>

Orthodox scholars, however, oppose these hypotheses.<ref>J. M. Claassen, "Error and the imperial household: an angry god and the exiled Ovid's fate", ''Acta classica: proceedings of the Classical Association of South Africa'' 30 (1987), pp. 31–47.</ref> One of the main arguments of these scholars is that Ovid would not let his ''Fasti'' remain unfinished, mainly because this poem meant his consecration as an imperial poet.<ref>Although some authors such as Martin (P. M. Martin, "À propos de l'exil d'Ovide... et de la succession d'Auguste", ''Latomus'' 45 (1986), pp. 609–11.) and Porte (D. Porte, "Un épisode satirique des ''Fastes'' et l'exil d'Ovide", ''Latomus'' 43 (1984), pp. 284–306.) detected in a passage of the ''Fasti'' (2.371–80) an Ovidian attitude contrary to the wishes of [[Augustus]] to his succession, most researchers agree that this work is the clearest testimony of support of Augustan ideals by Ovid (E. Fantham, ''Ovid: Fasti. Book IV'' (Cambridge 1998), p. 42.)</ref>


== Verkaro ==
== Verkaro ==

Kiel registrite je 00:16, 7 jan. 2022

Ovidio
Persona informo
Naskiĝo
en Sulmona
Morto 30-an de novembro 2016 (2016-11-30)
en Konstanco
Lingvoj latina
Loĝloko Konstanco
Ŝtataneco Roma regno
Okupo
Okupo poeto • verkisto • mitologo • elegiisto
Verkoj Metamorfozoj
Heroinoj
Ibiso
v • d • r
Ovidio
Bildo de Ovidio forpelila el Romo, pentrita de J. M. W. Turner, en 1808
Bildo de Ovidio forpelila el Romo, pentrita de J. M. W. Turner, en 1808
Persona informo
Publius Ovidius Naso
Naskiĝo 20-a de marto 43 a. K.
en Sulmona, Italio
Morto 17
en Tomoi, nuna Konstanco, Rumanio
Lingvoj latina vd
Loĝloko Konstanco vd
Ŝtataneco Roma regno vd
Profesio
Okupo poeto • verkisto • mitologo • elegiisto vd
Verkado
Verkoj Metamorfozoj ❦
Heroinoj ❦
Ibiso vd
vd Fonto: Vikidatumoj
v • d • r

Ovidio (naskiĝis en -43, mortis en 17) (latine, Publius Ovidius Naso) estis romia poeto, unu el la ĉefaj poetoj de Latino, la aŭtoro de Metamorfozoj kaj Ars Amatoria, inter aliaj. Multaj de niaj rakontoj pri la grekaj kaj romaj dioj kaj herooj devenas de Ovidio.

Mastro de rakonto kaj verso, liaj vortoj ĉe la fino de Metamorfozoj (latine)

Quaque patet domitis Romana potentia terris,
Ore legar populi, perque omnia saecula fama,
Siquid habent veri vatum praesagia, vivam. (Met. 15.877-879)

ne estis vantaj: liaj libroj ja daŭris tra la epokoj. Aliflanke, kvankam li verkis precipe pri amo, dioj kaj herooj, liaj versoj ofte estas pli lertaj kaj glataj ol vere profundaj en sento aŭ penso. Spite de tio, lia influo sur la arton de la Okcidento estas granda.

Biografio

Naskiĝo, frua vivo kaj geedziĝo

Statuo de Ovidio fare de Ettore Ferrari sur la Placo 20a de Septembro, Sulmona, Italio.

Ovidio venis de Sulmona (tiam Sulmo), en la valo de Apeninoj, urbo je 140 km oriente de Romo, trans la montaro. Lia familio estis riĉa, de alta nobela klaso, la 20an de marto de la jaro 43 a.K. kaj lia patro sendis lin kaj lian fraton al Romo por studi retorikon kaj juron.[1]

Lia patro deziris, ke li studu retorikon kiel trejnadon al la jurpraktikado. Laŭ Seneko la pli aĝa, Ovidio kliniĝis al la emociema, ne al la argumentema poluso de retoriko. Post la morto de lia frato 20jaraĝa, Ovidio rezignis pri juro kaj komencis veturi al Ateno, Malgranda Azio kaj Sicilio (tiam ĉiuj greklingvaj landoj).[2] Li tenis malgrandajn postenojn, nome fariĝis administranto kaj, poste, juĝisto, nome tresviri capitales,[3] kiel membro de la Centvira Kortego[4] kaj kiel unu el la decemviri litibus iudicandis,[5] sed rezignis por dediĉi sin al poezio probable ĉirkaŭ 29–25 a.K., decidon kiun ŝajne lia patro malaprobis.[6] Li eble, post tempo, estus fariĝonta ano de la Senato, sed anstataŭe Ovidio sekvis la veran pasion de sia koro kaj fariĝis poeto.

Lia unua deklamado datiĝas el ĉirkaŭ 25 a.K., kiam Ovidio estis ankoraŭ nur dekokjaraĝa.[7] Li estis parto de la etoso centrita ĉirkaŭ la patrono Marko Valerio Mesala Korvino kaj ŝajne estis amiko de poetoj de la etoso de Kajo Mecenas. En Trist. 4.10.41–54, Ovidio mencias amikecojn kun Emilio Macer, Seksto Propercio, Horaco, Pontiko kaj Baso (li nur apenaŭ renkontiĝis kun Virgilio kaj Tibulo, nome membro de la cirklo de Mesala kies elegiojn li ege miris).

Ovidio estis tre populara je la epoko de siaj komencaj verkoj, sed perdis ĉion pro la ekzilo laŭ ordono de Aŭgusto. Li edziĝis tri fojojn kaj divorcis dufoje kiam li estis 30jaraĝa. Li havis unu filinon, kiu poste havigis genepojn.[8] Lia lasta edzino estis konektita iel kun la influa familio gens Fabia kaj tio helpus lin dum lia ekzilo en Tomis.[9]

Metamorphoses, 1643

Literatura sukceso

La unuajn 25 jarojn de sia literatura kariero Ovidio pasigis ĉefe skribante poezion en elegia metriko kun erotikaj temoj.[10] La kronologio de tiuj junulaj laboroj ne estas certa; provaj datoj, aliflanke, estis establitaj fare de akademiuloj. Lia plej frua pluekzistanta laboro supozeble estas la Heroides, leteroj de mitologiaj heroinoj al iliaj forestantaj amantoj, kiuj eble estis publikigitaj en 19 a.K., kvankam la dato estas necerta ĉar ĝi dependas de noto en Am. 2.18.19-26 kiu ŝajnas priskribi la kolekton kiel frue publikigita laboro.[11]

La aŭtenteco de kelkaj el tiuj poemoj estis defiita, sed tiu unua eldono verŝajne enhavis la unuajn 14 poemojn de la kolekto. La unua kvin-libra kolekto de la Amoroj (Amores), serio de erotikaj poemoj direktitaj al amanto, Corinna, supozeble estis publikigita en 16-15 a.K.; la pluviva versio, redaktita laŭ tri libroj laŭ epigramo prefiksita al la unua libro, supozeble estis publikigita ĉ. 8-3 a.K. Inter la publikaĵoj de la du eldonoj de la Amoroj povas esti datita la premiero de lia tragedio Medea, kiu estis admirita en antikvo sed jam ne estas pluekzistanta.

La venonta poemo de Ovidio, la Medicamina Faciei, fragmenta laboro sur virinbelecaj terapioj, antaŭis al la Ars Amatoria, nome la Amarto, aŭ parodio de tendenca poezio kaj tri-libra manlibro pri delogo kaj intrigo, kiu estis datita al la jaro 2 (Libroj 1-2 irus reen al 1 a.K.[12]). Ovidio povas identigi tiun laboron ene de sia ekzilpoezio kiel la carmen, aŭ kanto, kiu estis unu kialo de lia estonta elpelo. La Ars Amatoria estis sekvita de la Remedia Amoris en la sama jaro. Tiu korpuso de elegia, erotika poezio havigis al Ovidio lokon inter la ĉefaj romiaj elegiistoj Galo, Tibulo kaj Propertio, de kiuj li vidis sin kiel la kvara membro.[11]

Ĉirkaŭ la jaro 8, li kompletigis sian plej ambician laboron, la Metamorfozojn, heksametran epopeon en 15 libroj kiu enciklopedie katalogas transformojn en la greka kaj romia mitologio de la apero de la kosmo ĝis la diigo de Julio Cezaro. La rakontoj sekvas unu la alian en la rakontado de homoj ŝanĝitaj al novaj korpoj: arboj, ŝtonoj, bestoj, floroj, konstelacioj ktp. Ĉirkaŭ la sama tempo, li laboris pri la Fasti, ses-libra poemo en elegiaj distikoj kiuj prenis kiel temon la kalendaron de romiaj festivaloj kaj astronomio. La kunmetaĵo de tiu poemo estis interrompita de la ekzilo de Ovidio kaj supozeble Ovidio prirezignis la laboron en la peco en Tomis. Ĝi estas verŝajne en tiu periodo, se ili estas efektive de Ovidio, kiam la duoblaj leteroj (16-21) en la Heroides estis verkitaj.

Ekzilo

Li fariĝis fama, sed en 8 p.K. imperiestro Aŭgusto Cezaro ekzilis lin. La kaŭzo ne estas klara. La Ars Amatoria pri amoro ja eble ofendis Aŭguston, laŭ kelkaj, sed tio ne estas sole per si mem kaŭzo sufiĉa. Ŝajne Ovidio sciis ian malluman sekreton pri Aŭgusto aŭ ties filino Julia. Ovidio estis ekzilita al la marbordo de Pontuso (la Nigra Maro), kie li loĝis ĝis sia morto. Iuj kleruloj argumentis ke la tuta ekzilhistorio estas mistifikado de Ovidio mem.[13]

In AD 8, Ovid was banished to Tomis, on the Black Sea, by the exclusive intervention of the Emperor Augustus, without any participation of the Senate or of any Roman judge.[14] This event shaped all his following poetry. Ovid wrote that the reason for his exile was carmen et error – "a poem and a mistake",[15] claiming that his crime was worse than murder,[16] more harmful than poetry.[17]

The Emperor's grandchildren, Julia the Younger and Agrippa Postumus (the latter adopted by him), were also banished around the same time. Julia's husband, Lucius Aemilius Paullus, was put to death for a conspiracy against Augustus, a conspiracy of which Ovid potentially knew.[18]

The Julian marriage laws of 18 BC, which promoted monogamous marriage to increase the population's birth rate, were fresh in the Roman mind. Ovid's writing in the Ars Amatoria concerned the serious crime of adultery. He may have been banished for these works, which appeared subversive to the emperor's moral legislation. However, in view of the long time that elapsed between the publication of this work (1 BC) and the exile (AD 8), some authors suggest that Augustus used the poem as a mere justification for something more personal.[19]

Ovid Banished from Rome (1838) by J.M.W. Turner.

In exile, Ovid wrote two poetry collections, Tristia and Epistulae ex Ponto, which illustrated his sadness and desolation. Being far from Rome, he had no access to libraries, and thus might have been forced to abandon his Fasti, a poem about the Roman calendar, of which only the first six books exist – January through June.

The five books of the elegiac Tristia, a series of poems expressing the poet's despair in exile and advocating his return to Rome, are dated to AD 9–12. The Ibis, an elegiac curse poem attacking an adversary at home, may also be dated to this period. The Epistulae ex Ponto, a series of letters to friends in Rome asking them to effect his return, are thought to be his last compositions, with the first three books published in AD 13 and the fourth book between AD 14 and 16. The exile poetry is particularly emotive and personal. In the Epistulae he claims friendship with the natives of Tomis (in the Tristia they are frightening barbarians) and to have written a poem in their language (Ex P. 4.13.19–20).

Yet he pined for Rome – and for his third wife, addressing many poems to her. Some are also to the Emperor Augustus, yet others are to himself, to friends in Rome, and sometimes to the poems themselves, expressing loneliness and hope of recall from banishment or exile.[20]

The obscure causes of Ovid's exile have given rise to endless explanations from scholars. The medieval texts that mention the exile offer no credible explanations: their statements seem incorrect interpretations drawn from the works of Ovid.[21] Ovid himself wrote many references to his offense, giving obscure or contradictory clues.[22]

In 1923, scholar J. J. Hartman proposed a theory that is little considered among scholars of Latin civilization today: that Ovid was never exiled from Rome and that all of his exile works are the result of his fertile imagination. This theory was supported and rejectedŜablono:Clarify in the 1930s, especially by Dutch authors.[23]

In 1985, a research paper by Fitton Brown advanced new arguments in support of Hartman's theory.[24] Brown's article was followed by a series of supports and refutations in the short space of five years.[25] Among the supporting reasons Brown presents are: Ovid's exile is only mentioned by his own work, except in "dubious" passages by Pliny the Elder[26] and Statius,[27] but no other author until the 4th century;[28] that the author of Heroides was able to separate the poetic "I" of his own and real life; and that information on the geography of Tomis was already known by Virgil, by Herodotus and by Ovid himself in his Metamorphoses.Ŝablono:Ref label[29]

Orthodox scholars, however, oppose these hypotheses.[30] One of the main arguments of these scholars is that Ovid would not let his Fasti remain unfinished, mainly because this poem meant his consecration as an imperial poet.[31]

Verkaro

  • Amores: ("Amoroj") aperis ĉirkaŭ 20 a.K. Estas verko en 5 libroj: elegioj pri amo kaj amoro. Lia ĉefa amatino en ili estas la - eble fikcia - Korina, eble nomata laŭ la samnoma greklingva poetino. Lerta verko, sed ne profunda en sento. Grande influis la priaman poezion de la Okcidento.
Medea sur fresko el Herkulano.
  • Medea: aperis baldaŭ poste. Estis tragedio, kiun oni ege admiris. Perdita.
  • Heroides: sekvis: 15 leteroj de mitologiaj heroinoj en elegia formo: ekzemple Penelope kiu skribas al Odiseo (Latine Uliso) ke li nun ne plu atendigu ŝin. Tre ĉarma verko.
  • En 1 a.Kr. aperis la unuaj du libroj de Ars Amatoria: ("La Arto de Amoro"): manlibro en elegia formo por viro kaj virino pri la arto de amoro. Samjare aperis la dua - forte reviziita - formo de l' "Amoroj": tiu ĉi verko en la ankoraŭ ekzistanta versio havas nur tri librojn. Baldaŭ sekvis la 3a libro de l' "Arto de Amoro" kaj la Remedia Amoris:: instruo kiel seniĝi de ne plu bezonata amant(in)o. Ĉiuj ĉi verkoj estis ekstreme sukcesaj.

En 8 p.Kr. subite Ovidio estis ekzilita, kiel dirite: tiam preskaŭ preta estis lia ĉefverko:

  • Metamorphoseon: ("Metamorfozoj") en 15 libroj, kiuj priskribas la historion de la mondo ekde la kreo de la mondo ĝis Aŭgusto Cezaro per rakontoj pri grekaj dioj kaj herooj. Ĉiuj interplektiĝantaj rakontoj finiĝas je metamorfozo: estas rakontoj pri amo, ĵaluzo, ruzo, perfido, murdo, de homoj kiuj fariĝas arboj, birdoj, bovinoj, roko, steloj, dioj ktp. Herkulo, Venuso, Dafna, Eneo, Tezeo, Minoo, Ikaro ktp. Lia ĉefa verko kaj nia ĉefa fonto de greka mitologio, kvankam laŭ sufiĉe ŝerca prezentado.
  • Ankaŭ Fasti: ("Kalendaro") datiĝas el tiu periodo. En la ekzilejo li ne disponis pri la bezonata biblioteko por serĉi informojn por fini ĝin. Ĝi konsistas el 6 libroj, pri la unuaj ses monatoj de la roma jaro. Por ni ofte bela fonto pri detaloj koncerne la historion, astronomion, religion.
  • Ankaŭ la lastaj "Heroinaj leteroj" (n-roj 16-21) datiĝas de tiu tempo.

En sia ekzilo li lernis la lokajn dialektojn; laŭdire eĉ verkis en ili. Sed ĉefe li plu verkis Latine.

  • Tristia ("Tristaĵoj"): poemleteroj ree en la konata formo de l' elegioj, direktitaj al amikoj en Romo: ke ili klopodu por interveni ĉe la imperiestro, ke li rajtu reiri al Romo. Foje monotone.
  • ex Ponto: ("Epistoloj el Pontuso"): pli-malpli laŭ la sama kordo... Tri libroj aperis en 12 kaj 13 p.K., la kvara nur post lia morto.
  • Ibis: - insulta poemo kontraŭ eksamiko en Romo - perdita. Imitaĵo, ŝajne, pri samspeca, samtitola poemo de Kalimako de Kireno kontraŭ Apolonio de Rodiso.
  • Halieutica: poemo pri fiŝospecoj en la Nigra Maro. Ne finpolurita.

Post morto

Ovidio estis fama en sia tempo, eĉ en ekzilo. Poste, dum 1100-1650, li estis legata tra la Okcidento kaj forte influis ĝian belarton. Li influis, inter aliaj, super Danton, Botticelli, Ŝekspiron kaj Miltonon. La Romeo kaj Julieta de Ŝekspiro, por ekzemplo, venis de la rakonto de Piramo kaj Tizba en la kvara libro de Metamorfozoj.

En Esperanto

Referencoj

  1. ↑ Seneca, Cont. 2.2.8 and 9.5.17
  2. ↑ Trist. 1.2.77
  3. ↑ Trist. 4.10.33–4
  4. ↑ Trist. 2.93ff.; Ex P. 5.23ff.
  5. ↑ Fast. 4.383–4
  6. ↑ Trist. 4.10.21
  7. ↑ Trist. 4.10.57–8
  8. ↑ JSTOR - The Scholarly Journal Archive
  9. ↑ Brill's New Pauly: Encyclopaedia of the Ancient World s.v. Ovid
  10. ↑ Plej ĵusa informo kiu indikas la datojn de la verkoj de Ovidio povas troviĝi ĉe Knox. P. "A Poet's Life" en A Companion to Ovid eld. Peter Knox (Oxford, 2009) pp.xvii–xviii
  11. ↑ 11,0 11,1 Trist. 4.10.53–4
  12. ↑ Hornblower, Simon. (1996) Oxford Classical Dictionary. Oxford University Press, p. 1085.
  13. ↑ A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid’s Tomitan exile", Liverpool Classical Monthly 10.2 (1985), p. 18–22.
  14. ↑ See Trist. II, 131–32.
  15. ↑ Ovid, Tristia 2.207
  16. ↑ Ovid, Epistulae ex Ponto 2.9.72
  17. ↑ Ovid, Epistulae ex Ponto 3.3.72
  18. ↑ Norwood, Frances, "The Riddle of Ovid's Relegatio", Classical Philology (1963) p. 158
  19. ↑ José González Vázquez (trans.), Ov. Tristes e Pónticas (Editorial Gredos, Madrid, 1992), p. 10 and Rafael Herrera Montero (trans.), Ov. Tristes; Cartas del Ponto (Alianza Editorial, Madrid, 2002). The scholars also add that it was no more indecent than many publications by Propertius, Tibullus and Horace that circulated freely in that time.
  20. ↑ The first two lines of the Tristia communicate his misery:Parve – nec invideo – sine me, liber, ibis in urbem; ei mihi, quod domino non licet ire tuo!
    "Little book – for I don't begrudge it – go on to the city without me; Alas for me, because your master is not allowed to go with you!"
  21. ↑ J. C. Thibault, The Mystery of Ovid's Exile (Berkeley-L. A. 1964), pp. 20–32.
  22. ↑ About 33 mentions, according to Thibault (Mystery, pp. 27–31).
  23. ↑ A. W. J. Holleman, "Ovid's exile", Liverpool Classical Monthly 10.3 (1985), p. 48.
    H. Hofmann, "The unreality of Ovid's Tomitan exile once again", Liverpool Classical Monthly 12.2 (1987), p. 23.
  24. ↑ A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid's Tomitan exile", Liverpool Classical Monthly 10.2 (1985), pp. 18–22.
  25. ↑ Cf. the summary provided by A. Alvar Ezquerra, Exilio y elegía latina entre la Antigüedad y el Renacimiento (Huelva, 1997), pp. 23–24
  26. ↑ Naturalis Historia, 32.152: "His adiciemus ab Ovidio posita animalia, quae apud neminem alium reperiuntur, sed fortassis in Ponto nascentia, ubi id volumen supremis suis temporibus inchoavit".
  27. ↑ Silvae, 1.2, 254–55: "nec tristis in ipsis Naso Tomis".
  28. ↑ Short references in Jerome (Chronicon, 2033, an. Tiberii 4, an. Dom. 17: "Ovidius poeta in exilio diem obiit et iuxta oppidum Tomos sepelitur") and in Epitome de Caesaribus (I, 24: "Nam [Augustus] poetam Ovidium, qui et Naso, pro eo, quod tres libellos amatoriae artis conscripsit, exilio damnavit").
  29. ↑ A. D. F. Brown, "The unreality of Ovid's Tomitan exile", Liverpool Classical Monthly 10.2 (1985), pp. 20–21.
  30. ↑ J. M. Claassen, "Error and the imperial household: an angry god and the exiled Ovid's fate", Acta classica: proceedings of the Classical Association of South Africa 30 (1987), pp. 31–47.
  31. ↑ Although some authors such as Martin (P. M. Martin, "À propos de l'exil d'Ovide... et de la succession d'Auguste", Latomus 45 (1986), pp. 609–11.) and Porte (D. Porte, "Un épisode satirique des Fastes et l'exil d'Ovide", Latomus 43 (1984), pp. 284–306.) detected in a passage of the Fasti (2.371–80) an Ovidian attitude contrary to the wishes of Augustus to his succession, most researchers agree that this work is the clearest testimony of support of Augustan ideals by Ovid (E. Fantham, Ovid: Fasti. Book IV (Cambridge 1998), p. 42.)

Bildaro

  • Ovidio de Anton von Werner.
    Ovidio de Anton von Werner.
  • Gravurita frontispico de la verko de Georgo Sandys de 1632 nome Londona redakcio de Ovidias Anglinis.
    Gravurita frontispico de la verko de Georgo Sandys de 1632 nome Londona redakcio de Ovidias Anglinis.
  • Ovidio de Luca Signorelli.
    Ovidio de Luca Signorelli.
  • Scitanoj ĉe la Tombo de Ovidio (ĉ. 1640), de Johann Heinrich Schönfeld (1609-1684).
    Scitanoj ĉe la Tombo de Ovidio (ĉ. 1640), de Johann Heinrich Schönfeld (1609-1684).

Еldonoj

  • McKeown, J. (lеd), Ovid: Amores. Text, Prolegomena and Commentary in four volumes, Vol. I–III (Liverpool, 1987–1998) (ARCA, 20, 22, 36).
  • Ryan, M. B.; Perkins, C. A. (eld.), Ovid's Amores, Book One: A Commentary (Norman: University of Oklahoma Press, 2011) (Oklahoma Series in Classical Culture, 41).
  • Tarrant, R. J. (eld.), P. Ovidi Nasonis Metamorphoses (Oxford: OUP, 2004) (Oxford Classical Texts).
  • Anderson, W. S., Ovid's Metamorphoses, Books 1-5 (Norman: University of Oklahoma Press, 1996).
  • Anderson, W. S., Ovid's Metamorphoses, Books 6-10 (Norman: University of Oklahoma Press, 1972).
  • Kenney, E. J. (eld.), P. Ovidi Nasonis Amores, Medicamina Faciei Femineae, Ars Amatoria, Remedia Amoris (Oxford: OUP, 19942) (Oxford Classical Texts).
  • Ramírez de Verger, A. (eld.), Ovidius, Carmina Amatoria. Amores. Medicamina faciei femineae. Ars amatoria. Remedia amoris. (München & Leipzig: Saur, 20062) (Bibliotheca Teubneriana).
  • Dörrie, H. (eld.), Epistulae Heroidum / P. Ovidius Naso (Berlin & New York: de Gruyter, 1971) (Texte und Kommentare ; Bd. 6).
  • Fornaro, P. (eld.), Publio Ovidio Nasone, Heroides (Alessandria: Edizioni del'Orso, 1999)
  • Alton, E.H.; Wormell, D.E.W.; Courtney, E. (eld.), P. Ovidi Nasonis Fastorum libri sex (Stuttgart & Leipzig: Teubner, 19974) (Bibliotheca Teubneriana).
  • Goold, G.P., et alii (eld.), Ovid, Heroides, Amores; Art of Love, Cosmetics, Remedies for Love, Ibis, Walnut-tree, Sea Fishing, Consolation; Metamorphoses; Fasti; Tristia, Ex Ponto, Vol. I-VI, (Cambridge, Massachusetts/London: HUP, 1977-1989, revised ed.) (Loeb Classical Library)
  • Hall, J.B. (eld.), P. Ovidi Nasonis Tristia (Stuttgart & Leipzig: Teubner 1995) (Bibliotheca Teubneriana).
  • Richmond, J. A. (eld.), P. Ovidi Nasonis Ex Ponto libri quattuor (Stuttgart & Leipzig: Teubner 1990) (Bibliotheca Teubneriana).

Bibliografio

  • Brewer, Wilmon, Ovid's Metamorphoses in European Culture (Commentary), Marshall Jones Company, Francestown, NH, Revised Edition 1978
  • More, Brookes, Ovid's Metamorphoses (Translation in Blank Verse), Marshall Jones Company, Francestown, NH, Revised Edition 1978
  • Ovid Renewed: Ovidian Influences on Literature and Art from the Middle Ages to the Twentieth Century. Ed. Charles Martindale. Cambridge, 1988.
  • Richard A. Dwyer "Ovid in the Middle Ages" in Dictionary of the Middle Ages, 1989, pp. 312–14
  • Federica Bessone. P. Ovidii Nasonis Heroidum Epistula XII: Medea Iasoni. Florence: Felice Le Monnier, 1997. Pp. 324.
  • Theodor Heinze. P. Ovidius Naso. Der XII. Heroidenbrief: Medea an Jason. Mit einer Beilage: Die Fragmente der Tragödie Medea. Einleitung, Text & Kommentar. Mnemosyne Supplement 170 Leiden: Brill Publishers, 1997. Pp. xi + 288.
  • R. A. Smith. Poetic Allusion and Poetic Embrace in Ovid and Virgil. Ann Arbor; The University of Michigan Press, 1997. Pp.ix+ 226.
  • Michael Simpson, The Metamorphoses of Ovid. Amherst: University of Massachusetts Press, 2001. Pp. 498.
  • Philip Hardie (ed.), The Cambridge Companion to Ovid. Cambridge: Cambridge University Press, 2002. Pp. xvi, 408.
  • Ovid's Fasti: Historical Readings at its Bimillennium. Edited by Geraldine Herbert-Brown. Oxford, OUP, 2002, 327 pp.
  • Susanne Gippert, Joseph Addison's Ovid: An Adaptation of the Metamorphoses in the Augustan Age of English Literature. Die Antike und ihr Weiterleben, Band 5. Remscheid: Gardez! Verlag, 2003. Pp. 304.
  • Heather van Tress, Poetic Memory. Allusion in the Poetry of Callimachus and the Metamorphoses of Ovid. Mnemosyne, Supplementa 258. Leiden: Brill Publishers, 2004. Pp. ix, 215.
  • Ziolkowski, Theodore, Ovid and the Moderns. Ithaca: Cornell University Press, 2005. Pp. 262.
  • Desmond, Marilynn, Ovid's Art and the Wife of Bath: The Ethics of Erotic Violence. Ithaca: Cornell University Press, 2006. Pp. 232.
  • Rimell, Victoria, Ovid's Lovers: Desire, Difference, and the Poetic Imagination. Cambridge: Cambridge University Press, 2006. Pp. 235.
  • Pugh, Syrithe, Spenser and Ovid. Burlington: Ashgate, 2005. Pp. 302.
  • Montuschi, Claudia, Il tempo in Ovidio. Funzioni, meccanismi, strutture. Accademia la colombaria studi, 226. Firenze: Leo S. Olschki, 2005. Pp. 463.
  • Pasco-Pranger, Molly, Founding the Year: Ovid's Fasti and the Poetics of the Roman Calendar. Mnemosyne Suppl., 276. Leiden: Brill Publishers, 2006. Pp. 326.
  • Martin Amann, Komik in den Tristien Ovids. (Schweizerische Beiträge zur Altertumswissenschaft, 31). Basel: Schwabe Verlag, 2006. Pp. 296.
  • P. J. Davis, Ovid & Augustus: A political reading of Ovid's erotic poems. London: Duckworth, 2006. Pp. 183.
  • Lee Fratantuono, Madness Transformed: A Reading of Ovid's Metamorphoses. Lanham, Maryland: Lexington Books, 2011.
  • Peter E. Knox (ed.), Oxford Readings in Ovid. Oxford: Oxford University Press, 2006. Pp. 541.
  • Andreas N. Michalopoulos, Ovid Heroides 16 and 17. Introduction, text and commentary. (ARCA: Classical and Medieval Texts, Papers and Monographs, 47). Cambridge: Francis Cairns, 2006. Pp. x, 409.
  • R. Gibson, S. Green, S. Sharrock, The Art of Love: Bimillennial Essays on Ovid's Ars Amatoria and Remedia Amoris. Oxford: Oxford University Press, 2006. Pp. 375.
  • Johnson, Patricia J. Ovid before Exile: Art and Punishment in the Metamorphoses. (Wisconsin Studies in Classics). Madison, WI: The University of Wisconsin Press, 2008. Pp. x, 184.

Vidu ankaŭ

Eksteraj ligiloj

Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Ovidio&oldid=7418860"