Baruj Benacerraf
Baruj BENACERRAF (Karakaso, Venezuelo; 29-an de oktobro de 1920 - Boston, Usono; 2-an de aŭgusto de 2011 estis grava kuracisto kaj medicina venezuela kiu gajnis, kune kun Jean Dausset kaj George D. Snell, la Premion Nobel de Fiziologio aŭ Medicino[1] en 1980.
La premio estis al li atribuita pro siaj legendaj malkovroj kaj eksperimentoj rilataj kun strukturoj determinitaj de la genetiko en la surfaco de la ĉela ĉambro, kiu reguligas la reagojn senmove, pli konkrete la plej nomumitaj genoj de la grupo de histokompatebleco kaj reguligo de la respondo kontraŭ la fronto ne determinita de antigeno solvebla. Tio estas, ĝi montras ke la respondo en fronto kontraŭ antigeno estas diferenca por ĉiu individuo kaj estas heredita laŭ la leĝoj de Mendel. Ĉiuj homoj povas respondi kontraŭ si mem sed ĉiu individuo rekonas malsamajn determinajn antigenojn. Individua agnosko estas heredita de la pragenerintoj.
Baruj Benacerraf naskita de patro maroka sefarda, enmiksita kune kun abundo Abraham Benacerraf de la Unua Mondmilito, kaj de patrino venezuela, iniciatis studojn en la Centra Universitato de Venezuelo, kaj estis studinta en la Universitato Kolumbio kaj en la Medicina Lernejo de Virginio en Richmond. Li ŝtataniĝis en Usono en 1943. Kaj praktikis la medicinon en la armeo de Usono al la fino de la dua mondmilito. Benacerraf el 1943 kunvivs kun Anette Dreyfus, kiun li subtenos ĝis sia morto. Ili havis nur filinon Beryl Rica Benacerraf.
Notoj
[redakti | redakti fonton]
|