Vranov (distrikto Brno-provinco)

	Vranov
	municipo
	Suma vido al Vranov
Flago	Blazono
	Oficiala nomo: Vranov
Ŝtato	Ĉeĥio
Regiono	Sudmoravia regiono
Distrikto	Distrikto Brno-provinco
Administra municipo	Šlapanice
Historiaj regionoj	Grandmoravia regno, Moravio
Montaro	Drahana montetaro
Memorindaĵoj	Kripto de Liĥtenŝtejnidoj
Situo	Vranov
- alteco	440 m s. m.
- koordinatoj	49° 18′ 33″ N 16° 36′ 50″ O / 49.30917 °N, 16.61389 °O (mapo)
Katastro	12,42 km² (1 242 ha) Vranov u Brna
Loĝantaro	901 (2023)
Denseco	72,54 loĝ./km²
Unua skribmencio	1365
Horzono	MET (UTC+1)
- somera tempo	MET (UTC+2)
Poŝtkodo	664 32
NUTS 3	CZ064
NUTS 4	CZ0643
NUTS 5	CZ0643 584151
Katastraj teritorioj	1
Partoj de municipo	1
Bazaj setlejunuoj	1
	Situo enkadre de Ĉeĥio Situo enkadre de Ĉeĥio
	Vikimedia Komunejo: Vranov (Brno-Country District)
	Retpaĝo: www.vranov.cz
	Portalo pri Ĉeĥio

Por aliaj signifoj, bv. rigardi la apartigilan paĝon: Vranov

Koordinatoj: 49° 18′ 33″ N 16° 36′ 50″ O / 49.30917 °N, 16.61389 °O (mapo)

Vranov estas municipo en Ĉeĥio, en distrikto Brno-provinco en Sudmoravia regiono. Ĝi etendiĝas en Drahana montetaro. Vivas ĉi tie 901 loĝantoj (2023).

La najbaraj municipoj de la setlejo estas Šebrov-Kateřina, Svinošice, Brno, Blansko, Olomučany, Lelekovice kaj Adamov.

La municipo troviĝas profunde en arbaroj, 500 metrojn okcidente de la municipo troviĝas televida elsendigilo. Ĉi tiea preĝejo de Naskiĝo de Virgulino Maria kun gotika plastikaĵo de Virgulino Maria apartenas al marianaj pilgrimaj lokoj; troviĝas en ĝi kripto de familio Liĥtenŝtejnidoj, foje proprumantoj de la senjorujo kaj konstruintoj de la preĝejo.

Historio[redakti | redakti fonton]

La unua skribmencio pri la vilaĝo devenas el la jaro 1365. Novan frue barokan preĝejo de Naskiĝo de Virgulino Maria proponis en la jaroj 1621–1630 arkitekto Giovanni Maria Filippi laŭmende de Karlo la 1-a el Liĥtenŝtejno,^[1] ku konvertis al katolikismo. Sub la preĝejo li konstruigis ampleksan familian kripton de Liĥtenŝtejnidoj, kiu estis ankoraŭ reguligita en la 19-a jarcento. Preĝejo de sankta barboro estis en la 18-a jarcento detruita pro kadukiĝeco.