Šumiac
Šumiac | |
hungare: Királyhegyalja, germane: Königsberg bei Großrauschenbach | |
municipo | |
Šumiac vintre 2012
| |
|
|
Oficiala nomo: Šumiac | |
Lando | Slovakio |
---|---|
Regiono | Regiono Banská Bystrica |
Distrikto | Distrikto Brezno |
Historia regiono | Supra Hungarujo |
Parto de | Horehronie |
Montaro | Malaltaj Tatroj |
Loka parto | Červená Skala |
Situo | Šumiac |
- alteco | 880 m s. m. |
- koordinatoj | 48° 50′ 21″ N 20° 07′ 46″ O / 48.83917 °N, 20.12944 °O (mapo) |
Areo | 81,7649 km² (8 176,49 ha) |
Loĝantaro | 1 334 (31.12.2011) |
Denseco | 16,32 loĝ./km² |
Unua skribmencio | 1573 |
Plej facila aliro | Kráľova hoľa |
Horzono | MET (UTC+1) |
- somera tempo | MET (UTC+2) |
Poŝtkodo | 976 71 |
Telefona antaŭkodo | +421 48 |
Aŭtokodoj | BR |
NUTS | 509043 |
Situo enkadre de Slovakio
| |
Situo enkadre de Regiono Banská Bystrica
| |
Vikimedia Komunejo: Šumiac | |
Retpaĝo: www.sumiac.sk | |
Portalo pri Slovakio |
Šumiac (hungare Királyhegyalja [kirAjhedjalja]) estas vilaĝo en Slovakio, en Regiono Banská Bystrica, en Distrikto Brezno. Ĝis 1889 la oficiala hungara loknomo estis Sumjácz, poste pro la hungariga politiko la vilaĝo ricevis hungarecan nomon.
Situo
[redakti | redakti fonton]Šumiac situas en valo de rojo, fine de mallonga sakovojo. Brezno troviĝas 40 km.
Historio
[redakti | redakti fonton]Paŝtistoj fondis la vilaĝon en la 15-a jarcento, kiun la turkoj bruldetruis en 1548. En la 17-a jarcento vitrofarejo kaj lignosegejo funkciis. Baldaŭe la loĝantoj okupiĝis pri farado de karbetoj. En 1828 vivis tie en 158 domoj 1846 homoj. En 1898 incendio okazis. En 1910 loĝis en Királyhegyalja 2558 homoj, (2245 slovakoj, 273 hungaroj, 3 germanoj kaj aliaj). Ĝis Traktato de Trianon la vilaĝo apartenis al Hungara reĝlando, al Gömör kaj Kis-Hont, al distrikto de Vaľkovňa, poste al Ĉeĥoslovakio, inter 1938-1945 kaj ekde 1993 al Slovakio. En 2001 loĝis en Šumiac 1479 homoj (1228 slovakoj, 242 ciganoj, 4 ĉeĥoj kaj aliaj).
Vidindaĵoj
[redakti | redakti fonton]- preĝejo de 1775
- paroĥo de 1778
- Klasikisma kapelo omaĝe al Sepdolora Dipatrino de 1823
- kapelo kun Sankta Fonto
|