Saltu al enhavo

Natria cianato

El Vikipedio, la libera enciklopedio
Natria cianato
natria cianato
Bastona Kemia strukturo de la natria cianato
natria cianato
3D Kemia strukturo de la natria cianato
Alternativa(j) nomo(j)
  • Cianato de natrio
  • Natria salo de cianata acido
CAS-numero-kodo 917-61-3
ChemSpider kodo 12922
PubChem-kodo 517096
Fizikaj proprecoj
Aspekto Blanka kristala solido, senodora
Molmaso 65,01 g mol−1
Smiles C(#N)[O-].[Na+]
Denseco 1,893 g/cm3
Fandopunkto 550 °C (1,022 ; 823 K)
Solvebleco
Nesolvebleco
  • Etanolo: 0.22 g/100 mL (0 °C)
  • Dumetil-formiamido:
    0.05 g/100 mL (25 °C)
Mortiga dozo (LD50) 1500 mg/kg (muso, buŝa)
Sekurecaj Indikoj
Risko R22 R52/53
Sekureco S2 S24/25 S61
Pridanĝeraj indikoj
Danĝero
GHS etikedigo de kemiaĵoj[1]
GHS Damaĝo-piktogramo
07 – Toksa substanco
GHS Signalvorto Averto
GHS Deklaroj pri damaĝoj H302, H412
GHS Deklaroj pri antaŭgardoj P273
Escepte kiam indikitaj, datumoj estas prezentataj laŭ iliaj normaj kondiĉoj pri temperaturo kaj premo
(25 °C kaj 100 kPa)

Natria cianato, cianato de natrioNaOC≡N estas neorganika kombinaĵo, blanka solido kun kristala strukturo korpo-centrita, romboedra krado, en meditemperaturo. Ĝi estas salo el cianata acido[2] kaj natria hidroksido, ideala nukleofilo, kiu ĉefe kontribuas por la stereospecifeco en certaj reakcioj samkiel la produktado de la kirala[3] okzazolidono[4].

Sintezo 1

[redakti | redakti fonton]

2ureo+kalia karbonato2kalia cianato+2amoniako+karbona duoksido+akvo

Sintezo 2

[redakti | redakti fonton]

natria cianido+14klorida acido+2kalia permanganatonatria cianato+2kalia klorido+2mangana klorido+4kloro+7akvo

Sintezo 3

[redakti | redakti fonton]

cianogena bromido+2natria hidroksidonatria cianato+natria bromido+akvo

Sintezo 4

[redakti | redakti fonton]

ureocianata acido+natria hidroksidonatria cianato

Sintezo 5

[redakti | redakti fonton]

2ureo+natria karbonatonatria cianato+2amoniako+karbona duoksido+akvo

Sintezo 6

[redakti | redakti fonton]

3ureo+natria karbonato2natria cianato+4amoniako+2karbona duoksido

Reakcio 1

[redakti | redakti fonton]
  • Cianata acido reakcias kun ureo por estigi biureton:[6]

ureo+cianata acidobiureto

Reakcio 2

[redakti | redakti fonton]
  • Cianata acido reakcias kun akvo por estigi amoniakon kaj "karbonan duoksidon":

cianata acido+akvoamoniako+karbona duoksido

Reakcio 3

[redakti | redakti fonton]
  • Natria cianato, en la ĉeesto de fero aŭ nikelo, sub 500 °C−600 °C, parte malkomponiĝas:

4natria cianato2natria cianido+natria karbonato+karbona unuoksido+nitrogeno

Reakcio 4

[redakti | redakti fonton]

2natria cianato+3akvonatria karbonato+karbona duoksido+2amoniako

Reakcio 5

[redakti | redakti fonton]
  • Natria cianato reakcias kun fortaj acidoj estigante natriajn kaj amoniajn salojn de la respektiva acido::

natria cianato+2klorida acido+akvonatria klorido+amonia klorido+karbona duoksido

Reakcio 6

[redakti | redakti fonton]

natria cianato+karbona unuoksidonatria cianido+karbona duoksido

Reakcio 7

[redakti | redakti fonton]

3natria cianato+karbono3natria cianido+karbona unuoksido+karbona duoksido

Medicinaj aplikoj

[redakti | redakti fonton]

Natria cianato estas utila reakcianto en produktado de asimetria ureo kiu havas rangon de biologia aktiveco ĉefe en arilaj izocianataj perantoj. Tiaj perantoj samkiel natria cianato uzatas en medicino por kontraŭstari la kancerogenajn efektojn en la korpo, eble helpante personojn kun serpoĉela anemio kaj blokante certajn akceptantojn por melanino kiu laŭŝajne helpas en kazoj de dikeco. Plejofte la perantoj produktitaj kun natria cianido estas uzataj por medicinaj studoj, tamen, en kazoj de serpoĉela anemio kaj esploroj pri anti-kancerogenaĵoj, natria cianato propradire estas la ĉefa kombinaĵo de intereso.

Literaturo

[redakti | redakti fonton]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. Sigma aldrich
  2. Cianata acido estas izomero de la fulminata acido aŭ H-C≡N→O
  3. Kiraleco estas nesimetria speguligo de iu kemia substanco.
  4. Polymer Syntheses, Volume 1, Stanley Sandler
  5. CO2 Chemistry
  6. The Chemistry of Urea, the Theory of Its Constitution, and of the Origin and Mode of Its Formation in Living Organisms