Lavičné

	Lavičné
	germane Neu-Bielau
	municipo
	Kapelo de sankta Johano Nepomuka, antaŭ ĝi kruco kun germanaj surskriboj, kiu kiel ununura en Ĉeĥio rememorigas aŭstran-italan militon en la jaro 1866
Flago	Blazono
	Oficiala nomo: Lavičné
	Kromnomo: Nová Bělá
Ŝtato	Ĉeĥio
Regiono	Regiono Pardubice
Distrikto	Distrikto Svitavy
Administra municipo	Svitavy
Historia regiono	Bohemio
Montaro	Svitava montetaro
Rivero	Bělský potok
Situo	Lavičné
- alteco	444 m s. m.
- koordinatoj	49° 38′ 20″ N 16° 27′ 03″ O / 49.63889 °N, 16.45083 °O (mapo)
Katastro	4,68 km² (468 ha) Lavičné
Loĝantaro	124 (2023)
Denseco	26,5 loĝ./km²
Unua skribmencio	1293
Horzono	MET (UTC+1)
- somera tempo	MET (UTC+2)
Poŝtkodo	569 04
NUTS 3	CZ053
NUTS 4	CZ0533
NUTS 5	CZ0533 578304
Katastraj teritorioj	1
Partoj de municipo	1
Bazaj setlejunuoj	1
	Situo enkadre de Ĉeĥio Situo enkadre de Ĉeĥio
	Vikimedia Komunejo: Lavičné
	Retpaĝo: www.lavicne.cz
	Portalo pri Ĉeĥio

Koordinatoj: 49° 38′ 20″ N 16° 27′ 03″ O / 49.63889 °N, 16.45083 °O (mapo)

Municipo Lavičné, aŭ Nová Bělá (germane Neu-Bielau aŭ Neu Biela) situas en Ĉeĥio, regiono Pardubice, distrikto Svitavy, en valo de rojo Bělský potok fluanta de dekstre al rivero Svitava, proksime de ŝoseo n-ro 43 inter Hradec Králové kaj Brno, respektive inter Svitavy kaj Letovice, 9 km okcidente de urbo Březová nad Svitavou. Vivas ĉi tie 124 loĝantoj (2023).

Historio[redakti | redakti fonton]

La unua mencio pri Lavičné en historiaj dokumentoj estas el la jaro 1293. Estas interese, ke samtempe estas sciigata ankaŭ la dua nomo de la vilaĝo - Nová Bělá (Nova Bela), aŭ germane Neu-Bielau, Neu Biela. La nomo Lavičné verŝajne ekestis el multo da pontetoj trans la rivereto (ĉeĥe "ponteto" estas "lávka"). Laŭ alia opinio la nomo ekestis el la vorto "lavice", kio estas "benko" aŭ "roka benko" t.e. ebena, plata roko.

Lavičné ĉiam apartenis al la sinjorejo Svojanov.

En la jaro 1930 en Lavičné estis 271 loĝantoj, el kiuj 253 aliĝis al la germana nacio. Dum la Dua Mondmilito la vilaĝo apartenis al Germanio. Post la milito estis germana loĝantaro ellandigita.

Memorindaĵoj[redakti | redakti fonton]

Kapelo[redakti | redakti fonton]

El la fino de 18-a jarcento devenas kapelo de Sankta Johano kaj de Sankta Paŭlo. La ekipaĵo devenas el komenco de la 19-a jarcento, bedaŭrinde en la jaro 2005 la kapelo estis elrabita. La sonorilo en tureto estas el la jaro 1991.